Güneş ve ay gözlerimde...

Yaşamın içinde savrulup gidiyorum.. Hızlı bir kovalamaca ve yarış halindeyim çoğu zaman..

Yaşam adına, kendi adıma birşeyler yapamadığımı düşündüğüm an ise, içselliğimi nerde bıraktığımı düşünmeye başlıyorum...Çoğu zaman yanıbaşımda çıkıyor. Arkamda yada solumda unutmuş oluyorum onu.

Çekip alıyorum yanıma kendimden biraz farklı sanki..Biraz bana benziyor, biraz çocuklarıma, ama en çok da, en çok da benimçoculuğuma benzetiyorum..

Başını kaldırmadan konuşuyor benimle, ilk kez olmasa da şaşırıyorum.. Avuçlarım terliyor..

''Üzgünsün, ama ne olduğunu anlatmak istemiyorsun. '' diyor.

Ukala tavrı, içime dokunuyor.. Ama ses çıkarmıyorum.

İnadına gözlerinin içine bakıyorum. İnadına bana bakmıyor..

-Nerden anladın diyorum..

-Şiirlerinden , yazamadığın şiirlerinden diyor.

Haklı, bir süredir, hatta uzunca süredir yazmak gelmiyor içimden.

Okuyorum, diyorum. Üstelik blogcu da şiir yazıyorum arasıra.

Onlar senin şiirlerin değil, onlar benimkiler diyor.

Şaşırıp kalıyorum, haklı ne blogcudaki şiirler ne de burdakiler , sanki farklılar..

İnadına bir şiir dökülüyor dudaklarımdan, ama o da yeni değil, eski biir şiir..

Farkına varınca susuyorum.. Başını kaldırmıyor, ama ben dudaklarını ısırdığını ve

güldüğünü biliyorum..

İşte o şiir , o eski şiir ...

Masada bir mum,

Yarısı dolu bir şişe şarap.

Güneş ve ay gözlerimde.

Bir tarafım ışıl ışıl.

Diğer yanımda hilal ay.

Gece misali yıldız dolu ortalık..

Yarı açık bir pencereden içeri erkek sesi giriyor,

ıslık çalıyor.

Dilimin ucunda kelimeler,

Hatırlayamıyorum..

Görmeye çalışıyorum sesi.

Biraz bana benziyor,

Ben gibi seviyor ela gözleri.

Gözünden den anlıyorum.

Saçı sana benziyor.

Rengi tıpkı sen.

Elleri ceplerinde, dokunamıyorum.

Tam o anda sözleri söylüyorsun.

Ellerin, gözlerin, sesin…

Sensin.

Bir ses duyuyorum,

Seninki değil.,

Uykumun ortasıdayım.

Gözlerim sımsıkı kapatıyorum.

Ve soruyorum n- - - - - -n