Günlüklerimi okudum

İşyerimde tadilat var. Duvar kırılmasından boya badanaya, perdeye parkeye kadar.

Eşyalarımı toparladım bugün. Toparlarken bazı şeyleri eve götürmem gerekti, günlüklerim de buna dahil.

Ustalar bugünkü işlerini bitirdikten sonra eve döndüm. Döner dönmez kendime bir kahve yapıp oturdum bir kaç defter tutan günlüklerimi okumaya.

İki defter gün takip ederek yazıldı, birini kendim almıştım yıllar önce, diğerini ise arkadaşım hediye etmişti.

Öteki defterler ise bildiğiniz okul defteri ve bunlardaki yazılar günlüklerimin elimin altında olmadığı zamanlarda yazdıklarım. Önce bunlardan başladım, sonra hemen hepsini gözden geçirdim.

Çok ilginç biliyor musunuz günlük okumak. Basbayağı geçmişe gidiyor, unuttuğunuz ne varsa bir bir hatırlıyorsunuz.

Yıllar yılı bir dolu şey yaşamışım, bir sürü olay geçmiş başımdan. Okudukça kâh güldüm, kâh daraldım. Ama en çok şaşırdım. Çünkü gördüm ki, ben hiç değişmemişim. Hiç ama hiç.

Yaşım ha yirmi beş ha kırk altı, hiç bir şey fark etmemiş. Elbette yaş aldıkça dünyaya ve insanlara bakış açım değişmiş, ama karakter özelliklerim hiç değişmemiş. Çünkü bakıyorum da o zaman da aynı şeylere üzülüyor aynı şeylere seviniyormuşum. Küçük şeylerden mutlu oluyor, yine küçücük, incir çekirdeğini doldurmayan şeylerden mutsuz oluyormuşum. Gerçi çabucak geçiyormuş mutsuzluğum, buluyormuşum ufacık da olsa mutlu olacak bir şey. Şimdilerde bunu kolay beceremesem de...

Papatya falı gibi benim günlükler. Çok güldüm çok. Yalnızca tarihler değişmiş sanki, duygu ve düşüncelerimin altına on sene sonrasının tarihini de atabilirim yani, fark eden bir şey olmaz.

İyi oldu bu, tadilat işi yani; günlük okumak pazar günümü şenlendirdi. Şarkılar, türküler, danslarla geçirdim akşam üzerimi.