Gurura Kilitlenmiş Yürekler

Tek bir sözle mutlu olduğumuz anlar vardır. Bu verilmiş bir sözdür ya da o an söylenmiş tek bir söz!
Mutsuzluk için de geçerlidir aynı şey.
Tek bir sözcükle yüreğimizin kapılarını kapatır, tek bir sözcükle kendi ıssız adamıza demirli o tek yelkenliyi ellerimizle yakarız.

Telefonun diğer ucundaki kadın tek bir sözcük söyledi:
Öldü!
Ölenin adını söylememişti. Benim bunu anlayacağımı biliyordu.
Sonra kapattı.
Belki yanıt vermeyeceğimi biliyordu, belki de artık bir yanıt duymak istemiyordu!

Üzgün müydüm? Hayır!
Sadece bir boşluktaydım.
Duygularını yitirmiş bir insan böyle bir an da ne hissedebilirdi ki?

Kırılmışlığın, incinmişliğin ve birikmiş bir öfkenin tuğlalarını ördüğü bir duvarın ötesinde, içimdeki boşlukla tek başınaydım.Geçmişin yaralarının asla kabuk tutmayacağını öğrenmek için yeteri kadar uzun zaman geçmişti aslında. Oysa şimdi o bir tek sözcüğün açtığı yara, telefonu kapattığım an kendiliğinden kabuk tutmuştu!

Tek bir sözcükle paramparça olan bir gurur, tek bir sözcükle pişman olan bir yürek, insan ruhunun med-cezirleriyle açıklanabilir mi?

Bir ölüden nefret edemezdiniz!

Ama içinizde birdenbire uyanan ve sizi sular seller gibi ağlatan o duygudan nefret edebilirdiniz...

Size rağmen, size karşı savaşan bu duygu, o ölüye karşı duyduğunuz sevgiydi.
Yıllar boyu asla bitiremediğiniz, kuytularınızın en dibinde sakladığınız, bastırdığınız ama asla vazgeçemediğiniz sevgi...

Oysa, özür içeren tek bir sözcük yetecekti bana!
Senelerce duymak istediğim bu sözü artık asla duyamayacaktım. Giderken tüm sözcüklerini de götürmüştü! Ne onun bana, ne benim ona söyleyecek tek bir sözcüğümüz kalmamıştı.

Bir ölüden nefret edemezdiniz!
Ve "Seviyorum!" demekte gecikmiş bir itiraftı artık...




PS: 100. Bloğumu yazmışım meğer. Bu bağlamda, bugüne kadar yazdıklarımı okuyan ve yorum yazmak nezaketini gösteren tüm blog okur / yazarlarına sevgilerimi iletiyorum. Desteğiniz, övgüleriniz ve anlamlı eleştirileriniz için çok teşekkürler...