Hâlâ Fenerli miyiz?

Biz dün akşam işten çıkarken Beşiktaşlı arkadaşlarımızı tebrik edip kutlamıştık. Onun için bu sabah rahatız. Sonucu önceden nasıl bilmiştik, diye merak ediyorsanız, bu bir sır değil.

Bana kalırsa Fenerbahçe rakiplerini değil, kendi korkularını yenemiyor. Önce bunu halletmenin yollarını bulmalı.

Sanki psikolojik bir sorun var ortada...

"Arkadaş ben sahaya çıkar, Fenerbahçe gibi oynarım. Önümde de kolay kolay kimse duramaz. Hele kendi sahamda, maçı kazanmamam için hiçbir sebep yoktur. Belki kazara da yenilebilirim, ne var bunda?" diyebilse takım, önünde kimse duramaz.

"Acaba yine kaybeder miyim?, Bu takımın bize karşı hep şansı tutuyor. Federasyon zaten Fenerbahçe'ye karşı. Hakemler bizim aleyhimizde. Yine bir şanssızlık mı olacak? Kupa'dan bu sene de mi eleneceğiz? Şampiyonluğu son anda yine mi kaptıracağız?" şeklindeki endişeler, peşin hükümler ve sorular, takımın ruhuna o kadar işlemiş ki, bu kadar yıldız oyuncunun yer aldığı bir onbir, sahada sanki amatör kümeden bir kulüp...

Motivasyon eksikliğini ve başarısızlığa endekslenmiş psikolojiyi gidermenin çarelerini aramak ve bulmak zorunda sarı lacivertliler...

Geçen yıl "saat 20.45" sloganının altında ezilip gitti koca Fenerbahçe ve şampiyonluğu göz göre göre kaçırdı.

Kaçan sadece şampiyonluk değildi bence. Bu şekilde çok şey kaybedildi.

Üstüste üçüncü şampiyonluk da kazanılmış olacaktı. Bu sene 100. yılın verdiği moral güçle 4. şampiyonluk, ardından Galatasaray'ın rekorunu elinden alacak üstüste beşinci şampiyonluk hayalleriyle coşacaktı takım, coşturulacaktı.

Bu heyecanı futbolculara aşılayacak, Fenerbahçelilik ruhunun getirdiği dopingle takımı ateşleyecek gerçek Fenerbahçeli bir ağabey yok mu bu takımın başında?

En çok da Aziz Yıldırıma üzülüyorum ben. O kadar güzel tesisler, o kadar güzel imkânlar sunuyor, karşılığında aldıklarına bakın...

Biz taraftar olarak, ne yapalım canımız sağolsun, yenmek de var yenilmek de, ezeli rekabet başka nasıl olacak, biz takımımızın rengini seviyoruz filan gibi sloganlarla kendimizi teselli etmeye çalışıyoruz da, Aziz Yıldırım nasıl teselli olur bilmem.

İşyerinde, mahallede arkadaşlara rezil olmamanın çaresini de bulduk, dediğim gibi önceden peşin peşin kutluyoruz, kurtuluyoruz.

Beni düşündüren tek şey var şimdi. Okulda arkadaşlarının alaycı tavırlarıyla karşılaşacak, dolayısıyla bir hayli kızacak, kızdıralacak olan Can'a, akşam eve geldiğinde ne diyeceğim, onu nasıl teselli edeceğim?

Herhalde yapabileceğim tek şey onu seçiminde rahat bırakmak... İstersen takım değiştirebilirsin oğlum diyeceğim. Yapabileceğim başka bir şey var mı?

Ben mi? Yok canım daha neler... Niye vazgeçeyim ki... Mezara kadar Fenerbahçeliyim...