Haiku . 183: İnsanlık

İnsanoğlu hiçbir ağır sözü üzerine alınmıyor. “Bana mı?” Der gibi sağa sola bakınıyor. Birbirlerine nice ağır sözler söylüyorlar; sonra bir araya geldiklerinde hafif gülümseyip, birbirleriyle bir güzel tokalaşıyorlar. Ama diğer yandan dişlerinin gıcırtılarını tek kulağımla bile işitebiliyorum. Vah vah..

 

İşte bu şekilde düşmüşüz yollara ve kör topal yolda yürüyüp duruyoruz. İki ileri bir geri. Rahvan taylar gibi… Aslında kimse yerinde durduğumuzun farkında değil. Çünkü herkes oturmuş ekranın karşısına bir “Dizi” seyrediyor ve kendini o dizinin baş kahramanı yerine koyuyor. Ondan sonra değme gitsin…  Ama nasıl bir milletsek işte, yirmi kişi öldükten ve öldürüldükten sonra bile, “ama ne filmdi..” diyebiliyoruz. Ondan sonra yine yemeklerimize ve rüyalarımıza dönüyoruz.Hayat bir rüya gibi… Ve nihayet gözlerimizi kapıyoruz

 

Aman kimseyi uyandırmayın. Hep birlikte yerimizde rahatız. İyi uykular…

 

Haiku. 183. İnsanlık

 

Ne olacak , bu insanlığın  hali

Dayak yiye yiye biraz hali kalsa bari

Adam sende, herkes memnun yani…