Halime Şükrettim.

Dün ders çalışmaktan gözlerim ne okuduğunu bilmez oldu. Yorgunluktan kitabın kapağını kapatıp öylece koltukta uzandım. Kumandayı elime alıp televizyonu açtım. Başbakanın teğet meselesini ağızlarında sakız yapmış diziler. Daha iki gün öncede aynı meseleyi bir dizi konu yapmış. Ne kadar üretken bir milletiz diye güldüm kendi kendime.

Kitap okumaktan açlığımı unutmuşum. Ev arkadaşımla mutfağa yönelip sulu patates yapmaya karar verdik. Ocağa yemeği koyduktan sonra yarın mesaiye kalkacağım diye aceleyle ütü yaptım, sonra çamaşır makinesinden çamaşırları çıkartıp asarken içimdeki o asi çocuk uyandı birden;

Hayat mı lan bu dedim, yemek yap, ev temizle, ütü yap, çamaşır as, işe git, ders çalış...Başlarım böyle sultanlığa....derken.

Sessiz çığlığımı ev arkadaşımın yemek hazır sesi bitirdi. Neyse yemeğimizi yedik demlice bir çay yapıp ikişer bardak içtik. Tabi bu arada saat 23:00 filan oldu.

Odama çekilip yatağıma uzandım. Demli çay mı yoksa yorgunluk mu hangisi bilmiyorum uykumu kaçırdı. Boş boş televizyona bakarken, içimden yaşadıklarımın hayat mı olduğunu düşündüm. O asi çocuk tekrar geldi. Sonra televizyondaki alt yazı dikkatimi çekti.

Filistin’de ölü sayısı 870’i aştı.

Sanki bana bir cevap gibiydi.

Bütün sıkıntılarımı unuttum. Ne astığım çamaşırlar, ne yaptığım ütü, ne çalıştığım ders ne de yarın işe gideceğim zaman, her şeyi unuttum.

Allah’ım kötülere çattırma, karnımı doyuracağım aş, başıma koyduğum yastık, üstümü örtecek yorgan ve kirada olsa bir evim olduğu için şükürler olsun. İyi geceler.