Hancıyım...

Adanayım ben! Canım bildim taşını toprağını Adana’mın, hor görenler varsın, köy desin. O benim! Benim köyüm, tapusu mezar taşlarımız O bizim..!

Razıyım varsın İstanbul olmasın, insanları teleşlı çığlık çığlığa, Paris olmasın Eiffel’i demir yığını, kulesi ışıl, ışıl olsa da sevgi, muhabbet, eksik insanda, saygı duyarım coğrafyasına, kenetlenmesine ve maddiyatta birleşmesine...

Benim Ayfer’im var, Nevfel’im var! Ay ışığında deniz kenarında dertleşirim onlarla, birbirimizi tanımasak da göz göze, can cana sevişiriz muhabbetle paylaşırız sevgiyi, köyümün bereketli Çukurova topraklarında yetişen eşsiz ürünlerini ve lagünlerdeki avlarımızı... 

Bir abide de olsa Eiffel canı cananı, ikram’ı bilmiyorsa sohbeti eksikse; haydi otur bir kadeh şarap iç  muhabbetle  Nesimi Neyzen Tevfik’in meyhanede dostları arasında aldığı hazzı, ve haydi bakayım ünle! Haydar Haydar'ı derinden melâmet hırkasını giyerek arı sırrını yaren eyle Ney’e yol ver döksün aşkı, muhabbeti gönüllere hayat versin sevene, sevilene gurbetlik çekene, der olsun kervan saraylar, yok atkadaş ben razıyım varsın köydesinler Adana benim, ben adanayım,taşına toprağına kurban olduğum...