Hangimiz hazırız ölmeye?

Bir adam bilirim şarkılardan gayrı tutkusu olmayan, bir adam geçti bu dünyadan ve dünyada biryerlerimden diyen. O adam ki yüreğimizin bam teline dokundu ve bize bir "cee" edip gitti kendi gitti belki ama yarım kalmış yaşama sevdasını bıraktı bizlere ve bize bu sözleri bıraktı.

Aşk, özgürlük düşü yetmez;
özgürlüğün kendisi, hala yetmez;
Hayatın kendisi,
ve en sonunda giderken oradan,
hayattan her şeye bedel,
küçük,
mütevazi,
o en anlamlı tebessüm sizin olsun...
Elbette mümkün değil ama,
her şey gönlünüzce olsun...
...

Neden olmasın?..

Evet neden olmasın ya neden olmasın. Bir adam bilirim şarkısına başlamadan önce şöyle seslendi bizlere, "Aşk, yine aşk... neden bilmiyorum ama bu gece bu şarkıyı çok güzel söylemek istiyorum, biliyorum bunu hep birlikte güzelleştireceğimizi, ben nasıl bir adamım... bazen buna anlam veremiyorum" deyip bizim hiç bilmediğimiz bir lisanda ama sanki çok iyi birldiğimiz bir dilde bize "Dido" şarkısını söyledi ve aramızdan gitti, hep birlikte söyledik hep birlikte hüzünlendik.. Hoşçakal hoşçakal deli çocuk dedik ve yaşattık yüreklerimizde.

Geçen günlerde ölen Hrant Dink için ırk, dil, din, sınıf ayırmadan hep birlikte üzüldük ve katiline bu ülkeye ihanet ettiği için lanet ettik. Ve on binler ugurladı ve bir kahraman yarattı bir katil.

Dün kendi adıma daha çok üzüldüm çünkü İsmail Cem'i kaybettik, herkes biraz üzüldü ben biraz daha fazla ama kimse daha çok üzülemez en yakınlarından başka.

Sonra aklıma sevgili dost insan büyük üstad Metin üstündağ geldi. Bir yazısında "Biz ölünce ne yapılır?" diye yazıyordu ve cevaplıyordu.

"Önce derinden bir sessizlik, sonra bir hastir ruh hali.
Ölme biçimimiz ölme nedenimiz değerinde gazetelerde çok yer kaplarız, ne kadar ünlüysek ya da ne kadar çok ölümümüzden rant sağlanacaksa kalabalık o kadar çoktur ve karanfillerde onlar kadar.
Eşimiz dostumuz üzülür, gerisi vah ya daha çok erkendi der. Ama biz ölmüşüzdür."

Neden bugün ölümü hatırlattım sizlere bilmiyorum ama dostlar.
En sadık bekçidir ölüm vakitli vakitsiz olur olmaz çalar kapımızı, çoğunda vedalaşmamıza bile izin vermeden.
Kazım Koyuncu'yu kaybettik, Uğur Mumcuyu kaybettik ve daha nicelerini hep üzüldük.
Hangi ölüm sevinç getirdi bilen var mı?