Hani annelerin hepsi melekti?

Hani istisnalar kaideyi bozmaz diye bir deyim var. Bu istisnaya göre değişir. Ünsal düğün salonuna engelliler için düzenlenen Bayram ve yılbaşı eğlencesine gittim. Gitmez olaydım.

Salonda eğlence var. Kapının girişinde, bekleme salonu gibi dizayn edilen bölümde sigara içiyorum. Sahnede bizim Erman Paçalı döktürüyor. Cihangir beyin yaptığı;

—Şimdi onu yalnızca Silivri tanıyor, önümüzdeki günlerde, tüm Türkiye ve dünya tanıyacak anonsundan sonra, benimde göğsüm, en az Sevgili Erman kadar kabardı.

Hep diyoruz ya, değerlerimizin kıymetini bilmiyoruz diye. Cihangir Bey anlamış. Helal olsun!

Engelli bir kardeşim, on ya da on beş yaşlarında, bekleme salonun da, salondan dışarıya çıkmak istiyor. Çıkmak içinde bağırıyor. Annesi yanında. “ Tam içimden Melek gibi kadın, ne kadar sabırlı ” diye geçirirken Bizim “ melek ” şırak şıraaak, çocuğa girişmesin mi? Ama ne girişmek..

Şaşkın ve inanmaz gözlerle olayı izlerken. Özürlü genç yumruklarını sıktı. “ Tamam dedim şimdi annesine karşılık verecek ” . Annesine vuramadı.

Annesinin aklının ermediğine onun aklı erdi! Yumrukları bana vurdu. Sigara bir tarafa ben bir tarafa....

Böyle bir durumda ne yapar insan? Ben gülümsedim. Bir çocuğa baktım. Bir anasına baktım. Anladım ki kadın çocuğundan daha özürlü. Daha engelli..

Fotoğraf makinem cebimde, kadının resmini çekip, yılın annesi seçtirmekte var ama. Benim hamuruma ters.

Üzüldüm işin açığı, yumrukların acısı geçti.. Ama gördüklerimin acısı.....