Bir varmış bir yokmuş

Bazen sadece dokunuruz hayatlara, bazense yaşarız.
Kimileri için çok şey ifade ederken, kimileri varlığımızdan bile haberdar değildirler.
Birileri ahbap , birileri dost, birileri arkadaş, birileri de öylesine birileridir hayatlarımızda.

Geçenlerde bir benin acılı bir gününde yanındaydım, çok sevdiğini kaybetmişti.
Gözleri üzgün, acı dolu ve yaşlıydı. Kederli, umutsuz ve yalnızdı. Bir yalnızlık fotoğrafı vardı yüzünde, portrelenmiş bir görüntü.

Yatağında cenin vaziyetinde kıvrılıp yattığında ben onun saçlarını okşadım, önce ağladı, sonra hıçkırarak ağladı daha sonra ise derin nefeslerle milyonlarca uykusundan birine daldı. Yanından hiç ayrılmadım, gitme dedi dudaklarının arasından, gitmedim.

Sevilen, okşanan hâlâ üstünde o kaybettiği aşığının sinmiş enerjisinle uyumuştu, o uyurken sanki sevdiği onu görmeye gelmişti, hissettim ben onu. Okşadı, sarıldı, sevdiğini, ona söyleyemediklerini söyledi. Ondan af diledi, içinde kalanları anlattı, ben seyirciydim. Sadece gördüm, izledim. Bu da bir rüyaydı belki, belki bir hayal, belki... belki...!

Ben onu seyrederken içimden kimlerin ne kadar hayatımda olduğunu düşündüm. Onlar ne kadar varlardı hayatımda, görmediğim, duymadığım kaç kişi vardı?
Kaç kişi vardı konuşmak istediğim, ya o an ölselerdi, bir daha hiç göremeseydim?.
Yaşamak istediklerimi yaşayamadan, söylemek istediklerimi söyleyemeden, sarılmak istediklerimi sarılamadan kaybetseydim?. Ya geride kalan ben olmasaydım, giden olsaydım?.
Farklı mı olurdu bilemedim.

Oda ışık doluydu, taptaze bahar güneşi ile doluydu, diğer yandan benim içimde bir sonbahar güneşi batıyordu, kalbimin arkasından güneş portakal rengini almıştı bile, biliyordum birazdan kararacaktı hava ve ben serin ve soğuktan daha çok üşüten serinliği iliklerime kadar hissedecektim.

Daha kaç kere hissedeceğim serinliği ben, daha keç kere bahar bitimlerini mevsim başlangıçlarını göreceğim ben, daha kaç kere söyleyemediklerimin ağırlığını yüreğimde taşıyacağım ben? Daha kaç gözden anlam bekleyeceğim, daha kaç yanılgı yaşayacağım, daha kaç kere mutluluğu tadacağım?

Beni saran tuhaf bir görünmezlik sayfası açıldı önümde, orda tüm hayatım geçti gözlerimin önünden, unuttuğum hatta yaşadığımı bile hatırlamadığım kareler geçti önümden. Bazısına dokundum uzun uzun baktım, sevdim o fotoğrafları ben, okşadım içindekileri, değdim ben onlara. Sanki bir geçişti ve ben üstünden geçiyordum hayatımın yaşamını yaşarken.

Bu garip bir histi ellerim vardı ama yoktu, ruhum sadece sessizdi, beklemedeydi, sonra uyuyan beni seyrettim ben. Sonra onun başındaki beni seyrettim ben. Sonra odayı ve odanın içinde bulunduğu evi. Evi içinde bulunduğu apartmanı, apartmanın içinde bulunduğu sokağı seyrettim. Bir kedi vardı simsiyah, kocaman yeşil gözlü bir kedi. Ayna oldu bana, baktım ve koştum onunla, sonra sokak hava, hava dünya, dünya toz, tozsa sonsuz oldu.

Bir yerlerde kaybolduğumu hissettim, kaç kişi vardı göremediğim, dokunamadığım, söylemek istediklerimi söyleyemediğim, kaç yer vardı gezmek görmek istediğim, göremediğim, gezemediğim.

Bana söylenenler, yapılanlar, edilenler hiç önemli değillermiş anladım, toz olduğumda anladım, şimdi anladım. Zamanın oyunuymuş bunlar hatırlayınca coştum, coştum.
Hızlı bir ışık, sessiz bir matem, derin bir iç çekiş oldum. Uzun bir yolculuk yaptığımı anladım,
Varılacak tek bir nokta değilmiş kavradım. Kayboldum, buldum sonra yine kayboldum.

Bir iç çekişle gözlerimi açtığımda yanımda herşeyi buldum, çiçekler, dallar, baharlar vardı, bir iç çekişle daha kendimi yatağımda bir beni seyrederken buldum. Üstüne yaşanmışlık kokusu sinmiş bir beni. Saçlar dağınık, vücut nemli, gözler ışıltılı bir beni gördüm.

Baktım ki bir varmış bir yokmuş dünya, gördüm ki bir varmış bir yokmuş hayat, sezdim ki ben bir varmışım bir yokmuşum tadın taamında.

Son olarak da Bir Varmış, Bir Yokmuş...