Hayal ve gelecek

İlkokul dördüncü sınıftayken sınıfa aniden giren ve sonradan onun ‘müfettiş’ olduğunu öğrendiğimiz kısa boylu, tıknaz adam, ben heyecandan dizlerimin titremesine engel olamazken sinsi bir gülümsemeyle bana yaklaşmış,

“Kalk bakalım evladım” demiş ve bana gelecekte ne olmak istediğimi sormuştu.

Belki basit bir soruydu, ama o an ne diyeceğimi şaşırmış ve sınıfın kaçamak gülüşleri arasında öylece donakalmıştım. Müfettişin benim parlak olmayacak geleceğime kanaat getiren imalı bakışları bir müddet kızaran yüzüme odaklanmış, ve hemen ardından kalın dudaklarını bükerek bir başka öğrenciye yönelmek zorunda kalmıştı.

Mahallenin pek de futbol sahasına benzemeyen tozlu bir sokağında, kale direği niyetine büyük taşlar aradığımız zaman gelecekte büyük bir futbolcu olacağımı hayal eder ve sahaya girdiğim zaman tüm tribünlerin ayağa kalktığını görür, hep bir ağızdan adımı haykırdıklarını duyar, ve taşları eşit aralıklarla yere indirirken tüylerimin diken diken olduğunu hissederdim.

Güzel ve çok beğendiğim bir filmi izlerken kendimi başrol oyuncusunun yerine koyar; bakışlarımı, hareketlerimi, mimiklerimi ona benzetmeye çalışır, kötü adamları bir güzel dövdükten ve filmin en alımlı kadınının takdirini kazandıktan sonra, aslında bir film yıldızı olmaya karar verdiğimi anlardım.

Yüz binlerce insanı aynı anda coşturan bir şarkıcı, tüm ödülleri toplayan harikulade bir yazar, bir yönetmen, insanların yoksulluktan ve savaşlardan kırılmadığı bir dünyayı inşa etmeyi ilke edinmiş başarılı bir siyasetçi olmayı istedim ve hayal ettim çoğu zaman.

İlkokul dördüncü sınıftan, o günden içimde bir ukde kaldı; bazen düşünüyorum da, aslında kendi içimde zaman makinesine binip geleceğe yolculuk yapan ruhuma bir kez de geçmişe gitmesini söylemeliyim.

İlkokul sırama, o güne gidip geleceğim hakkında hiçbir hayalim olmadığını düşünen müfettişe, bir çocuğun ruhundan anlamayan katı bir okul müfettişi olmak dışında ‘her şey’ olmak istediğimi söylemek isterdim.