Hayalet

Geçen yıl Temmuz ayıydı.
Bizim komşumuz, ama normalde İstanbul'da yaşayan yazın tatillerde ve hafta sonları yaz-kış buraya gelen biridir. Aslında eşi bizden kendisi enişte olur. Ama ben ona abi demeyi tercih ediyorum.
Bu abim yakmış mangalı, hazırlamışlar masayı, herşey şahane, kadro kalabalık harala gürele derken, kırılıyor ortalık. Çocuklar da var. Emre ile emir. Benim oyun arkadaşlarım. Biri 4 diğeri 2 yaşında. Bitirim diyorum ben onlara.
Yemek yendi, rakılarda içildi, çocuklarında uykusu geldi. Anneleri götürdü uyutmaya. Kalan kadroda havaya girmek üzere. Yedi kişiler.
Ben izin istedim ve kalktım.

'Erken daha nereye gidiyorsun' dediler.

Bende 'Yorgunum yatacam dedim'

Saat 23.30. Yaz mevsimine göre erken bir saat. Muhabbette iyi. Ben de bırakıp gidiyorum.

Ben eve geldim dururmuyum. Biraz uzandım. Vakit dolduruyorum.
Saat oldu yarım. Bizim buralarda gündüz ortalık yansada gece serin olur.

Bizim masa başındakiler, hem üşümüşler hem alkolün etkisiyle rolantideler.
Ben beyaz çarşafı kafama geçirmişim, hedefe ilerlemek için yola koyuldum. Kim tutar beni.

Uzaktan seçemezler, karanlık. Ama onlara yaklaşırken beni fark ettiler.
Tam türk filmiydi.

Uyku bekleyen gözler birden açıldı.

Bir barış, bir çarış herkes panik. Kadınlardan biri eve girdi ve kapıyı kitledi. Dışardakiler ayakta.
Ben anladımki bunlar feci durumda, 'Durun, durun benim diyorum' ama kim duyar beni.

Koşayım derken yerede düştüm bu daha korkuttu onları. Ama çarşaf üzerimde. Sonra ben yerden kalkamadan yüzümü açmaya çalıştım oda inatla açılmaz.

Olan bana oldu. Ses tellerim harap oldu. Senmisin aranan.
Tabiki bizim olgun abilerimiz kesinlikle bu durumu kabul etmediler. Kamera olsaydıda gösterseydim onlara. Olsun ben kendi gözümle gördümya buda yeter bana.

Ogün bu gün bu anımız, o eve gelen misafirlere anlatılır. Gece uyurlarmı, otururlarmı artık onlara kalmış.
Tabiki benim adımda hayalet kaldı.

Sevgiler