Hayat Bayram Olmasa Bile!

Aynı düşünmek zorunda değiliz...

Hayat “normale” dönmeye başladı ya...

İnsanî reflekslerimiz de “eski normale” dönmeye başladı.

Hep bana ilginç gelmiştir...

Bizler, Türkiye’de yaşayan Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları olarak, birbirimizden ne kadar “memnunuz”!

Bırakın memnun olmayı... Nedense, birbirimizin kuyusunu kazmak için hazırolda beklemekteyiz.

Aynı kültürden gelmemize rağmen, aynı toprakların suyunu içmemize rağmen, ekmeğimizi yeri geldiğinde paylaşmamıza rağmen...

Aynı eğitim torna tesviyesinden geçerek “biçimlendirilmemize” rağmen…

-----------

Nedense şu çocuksuluğu bir türlü üzerimden atamıyorum...

Nedir bizi bu raddede hiddetlendiren!

“Bu kadar yakınken uzaklığımız” beni kahrediyor!

Hepimizin derdi tasası hep aynı değil mi? Yaşadığımız topraklar üzerinde, geleceğe yönelik olarak hayal kurmak... Kendimizi gerçekleştirmek, umudun o efsunlu bilinmezliğinin arkasından “sürüklenmek”... Ekmek derdine düşmekten ötürü hemencecik “büyümek”...

Ama hayat böyle olması gerektiği gibi gitmiyor.

-----------

Derdim, entelektüel ortamın gittikçe kirlenmesi, gittikçe nefret denen insanlığın baş düşmanının, kardeşlik, dayanışma gibi iyi hasletleri def etmeye çabalaması...

Şimdi övünüyoruz ya, pandemi süresince gerçekten de “iyi bir sınav” verdik, devletimiz büyük özveri içinde ve koordinasyonu üst seviyede tutarak, bu sağlık sorununu atlatmada elinden geleni yapıyor.

Biz sade yurttaşlar olarak da elimizden geleni yapsak, artık birbirimizi yaftalamasak, kin ve nefret musluklarını kapasak...

Hayat bayram olmasa bile, bayramvari olur diye düşünmekteyim...