Hayat bu

İnsan yazmaya ara verdikçe, yazası gelmiyor. Aynı şekilde ne kadar çok yazarsa, o kadar çok, yazıyor.

2013 yılına yavaş girdim. Bir tür şımarıklık bu; geçen senenin iyi geçmesinin tembelliği, biraz da vücut bu, yorgun düşüyor; özellikle geçen hafta Ecrin’den kaptığım o virüs her neyse, beni kürek mahkumu gibi, tuvalete mahkum etmişken!  Uzun yıllardır olmadığım şekilde ishal oldum.

Evet, biraz da keyfim yok! Her şeyin anormal şekilde normal gitmesi, sakin bir ev hayatı, nihayet hastalıklardan kurtulmuş bizler, akşamları çocuklarımızla geçirdiğimiz keyifli saatler, yazmamızı zorlaştırıyor. İnsan hayatla ilgili savaşını azalttığında, onu düzeltmek yerine, ona uyum sağlamayı tercih ediyor. Ve böylelikle yaşama ihtirasından kurtulup yaşam denen ona ayrılmış bölgede özgürce hayatına devam ediyor. Ve bir bakıyor ki yıllar geçmiş.

Hepimizin başına öyle ya da böyle bir yaşam geliyor. Bazen en basit bir hikaye bile sizi yıkmaya yetiyor. Öte yandan, bazen de, tüm direncinizle, hayatınızdaki zorlukları aşıyorsunuz. Ve belki de, şanslıysanız,  Birand gibi, koskoca kahramanlık ve meslek hikayeleri bırakıyorsunuz geriye. Ve ölümünüzde bile sevildiğinizi hissediyorsunuz.

Koşmaktan yorulmuyor da değilim açıkçası! Hep ileri, en uca, büyük bir hızla koşmak, gerçekten yorucu bir iş! Bizim yaşımızda doktorlar aktif spor hayatını bırakmamızı söylüyorlar. Belki de aynı şekilde hayatta da kendimize ufak molalar vermeliyiz.

Zannedersem benim de buna ihtiyacım var…

Kendinize iyi bakın…

Görüşmek üzere,

KAVİ-Bir düşünce ademi