Hayat bugün bana ne demek istedi-3/ hastalık

Bu sabah evden çıkıp otobüs durağına doğru giderken, durağa gelmeden önce cadde üzerinde, kaldırım üzerinde 30-35 yaşlarında bir insan yere yığılmış kriz geçiriyordu: Elleri belinde yumruk olmuş, ağzından köpükler çıkıyor ve tüm bedeni titriyordu. Sara krizi geçiriyordu. Doğru düzgün bir kıyafet yoktu üzerinde ve yanından gelip geçenler bu insana ne olduğunu anlamaya çalışarak bakıyorlardı sadece. Belki elbiselerinin salaşlığından olacak, dilenci olarak gördükleri insana, biraz korku biraz da iğrenmeyle bakıp geçiyorlardı. Kimse durup yardım etmiyordu, herkes kendi işine bakıyordu.

Sonra!

Sonra ben de yürüyüp geçtim yanından, diğer insanlar gibi bakarak ona ve her bakışta insanlığımdan bir parçayı daha geride bırakarak. Belki de sara krizi olduğunu bildiğimden ve birazdan bu insanın kalkıp gideceğini bildiğimden, ama o kalkıp gitse de, bizim ön yargılarla şekillenmiş insanlığımız orada kalacaktı.

Öyleyse!

Bu sabah hayat bana ne demek istedi?

Aslında bu sabah hayat bana çok basit bir şey söyledi, daha doğrusu hatırlamamı sağladı. O sara krizleri içinde kıvranan insanın yanından, arkama bakmadan geçip giderken aslında hatırladım ki, benim sekiz yaşındaki güzel yeğenim de bir sara hastası ve büyüyüp tek başına sokaklarda gezmeye başladığında; onu nerede yakalayacağı belli olmayan bir sara krizi sırasında insanlar onun yanından da geçip gidecekler! Arkalarına bile bakmayacaklar.

Ne kadar acı değil mi, demek istedi hayat bana!

Ama bu insanlar nereye kadar geçip gidecekler? Hayat bana bunu söylemiyor.