Hayat cok insafsız

bitti...

sen gittin...

ben kaldım....

yıllar öncesi onu lisede görmüştü...

sonra aynı mahallede oturduklarını fark etti.Hevesti ilk başta ama kız hiç yüz vermiyordu sürekli reddediyor, kacıyordu ondan.İstemiyordu ama cocuk anlamadı bunu...

Hevesi aşka büyük bir sevgiye dönüşmeye başladı...

ama kız hala yüz vermiyordu...evlerinin önünden defalarca geciyordu kızı bir kerecik olsun görmek için...

ne yapsa olmuyordu ilgisini cekemiyordu...

onu o kadar cok seviyordu ki.....

onun için herşeye razıydı....

ve birgün kız taşındı o mahalleden....

artık daha zor görüyordu onu..

Yıllar cok cabuk gecmişti ama cocuk kızdan hiç vazgeçmedi herşeyi onun için yaptı...

işini kurdu, arabasını aldı, evini bile onu düşünerek tasarladı....

ve karşılaştılar yıllar sonra...

kız onu gördüğüne o kadar çok sevindi ki bunu ona belli etmedi...

konuştular saatlerce...

cocuk anladı ki sevgisi hiç eksilmemiş hatta özlemle daha cok artmış...

gece gündüz hep birlikteydiler artık.Kız yıllar önce nasıl bir mutluluğu kaçırdığını anladı cocuğu o kadar cok seviyordu ki şimdi, kelimeler kifayetsiz kalırdı....

birbirlerini görmeden duramaz hale gelmişlerdi her saat kızın iş yerine gidiyor onu 2 dakikada olsun görmek istiyordu.o kadar cok mutluydular ki....her gece cocuk yatmadan önce evlerini anlatır onunla geçireceği güzel günlerden bahsederlerdi.... eşyalarını bile beğenmişlerdi... nerdeyse herşey hazırdı.

sıra gelmişti ailelere, artık onlar da tanışmalı bu büyük sevgiye aracı olmalılardı... ama öyle olmadı aileler işin içine karışınca herşey kötüye gitti....biranda o güzel günler son buldu...

kızın ailesi cocuğu kabul etmişti bazı konularda istemeseler de kızlarının mutluluğu söz konusuydu.cocuk bir türlü kabul ettiremedi ailesine annesi kesin tavrını koymuştu ''o kızı istemiyorum '' demişti....

neden? neyi vardı o kızın?

sürdüğü ojeler, giydiği kıyafetler, sacının rengi ve en önemli sebep belki de acık olması....oysa ne kadar sacma şeylerdi bunlar....

güzel günler geride kalmıştı artık...

göz yaşı, uykusuzluk, umutsuzluk almıştı yerini...

cocuk birdan ortadan kaybolmuştu ne arıyor, ne mesaj atıyor.ne de kızı görmeye geliyordu...

kız mahfoldu hergün biraz daha hayattan soğudu....

istemiyordu ondan başkasının dokunmasını....

istemiyordu ondan başkasına sarılmak....

istemiyordu ondan başkasının gözlerinin içinde kaybolmak....

onu o kadar iyi tanıyordu ki....her mimiğini ezbere biliyordu..bir bakışının ne anlama geldiğini biliyordu kız... o kadar cok canı yanıyordu baktığı her yüzde her gözde onu arıyordu....

neye yarar ki sevdiği coktan istemediği bir kızla nişanlandı....kaçıncı yüzyılda yaşıyoruz bir anne nasıl oğlunu sevmediği birine verir.....

o kızla mutlu olamazmış.....

o kız onu mutlu edemezmiş.......

bilmiyordu ki kız onunla herşeye razıydı...aclığa üzüntüye derde kedere ama o yoktu artık....nasıl yaşanır şimdi ?

kız şimdi o kadar mutsuz yalnız ki...ama kimseye belli etmiyor.....

içinde kopan fırtınaları verdiği savaşları kimse bilmiyordu.....

her gece uyuyabilmek için yatağında kaç defa döndüğünü istemese de yanağından süzülen yaşları ondan başkası bilmiyordu...

ne olursa olsun sevdiğiniz için savaşın....hayatta hiç bir şey kolay değil...hele sevgi aşk kolay kolay bulunmuyor elde edilmiyor.....

herşeyi yapabilirsiniz yeni bir ev, araba, iş, arkadaşlar, ama insan bir kere sevdi mi sonrası cok zor oluyor.....