Hayat en zoru sınavların

Aklım darmadağın...
Neresinde duruyorum hayatın, ne istiyorum hayattan bilmiyorum. Gitmek mi, kalarak savaşmak mı?

Çok savaştım aslında, neredeyse savaşarak geçti ömrüm, her savaştan da malup çıktım, açıkçası biraz da savaş yorgunuyum.
Öyle kolay gelemedim bugünlere, hep bedel ödeyerek sahip oldum her şeye. Ama her istediği aynı anda olmuyor insanın. Maddi olarak kazandıkça yalnızlaşıyor, kalabalık olduğunda ise çevresi, parasızlaşıyor insan. Mutlaka şıklardan birini seçeceksin. Öyle hepsi bir arada olmuyor...

Hayat acımasız; vicdanı yok, gözünün yaşına bakmıyor. Bilmediğin , vahşi, acımasız derinliklere savurup atıyor ,
gözün gibi sakındığın, el bebek büyüttüğün ruhunu incitiyor.
Ödeyemeyeceğin bedeller ödetiyor, baştan geçemeyeceğini bildiğin sınavlara sokuyor, gözün açık olduğu, yaşadığın sürece sınıyor seni, gözünün yaşına bakmıyor.
Gün oluyor açlıkla, yoksullukla sınıyor, gün oluyor aşkla, yanlış sevdalarla sınıyor.
Gidilmemesi gereken yerlere savuruyor, girilmemesi gereken derin okyanuslara atıyor.

Bir taraftan maddi olarak zengin ediyor, hayal bile edemiyeceğin yaşantılara, mala mülke sahip oluyorsun, diğer taraftan yalnızlaştırıyor bir başına bırakıyor ya da görünmez dertler veriyor.
Asla hepsini bir arada vermiyor.
Gözlerin açık, nefes aldığın sürece rahat yok, huzur yok ne sana ne de ruhuna.

Yaşam en zoru sınavların. Dünyaya gönderilmek için seçildiğinde, işte o an sınıfta kaldın, hatta yandın.
Yaşam sınıfta bırakır insanı, ''ne kadar biçilmişse ömrün o kadar acı çekecek'' demektir ruhun.