Hayat Üstüne…

Hayat çok uzun sanılan aslında çok kısa, çok kolay sanılan aslında çok zahmetli bir yolculuktur.

Ben önceleri bu yolculuğa başladığımda ilk önceleri çok çekingen hatta utangaçtım. Hayat beni üniversite yıllarımda bayağı olgunlaştırırken özgüvenimi de arttırdı. Her geçen gün daha özgüvenli biri oldum. Ta ki iflas edinceye kadar. Tabii ki ondan sonra yine çekingen yine düşük omuzlu eskisinden çok daha kapalı birisi oldum.

Zaman geçiyor ve sen durdurmayı hayal ettiğin ama durduramadığın o zamanın içinde beklemenin tanımını ezberliyorsun. Hayatı öğreniyor; zamanın içinde olgunlaşıyorsun. Tüm bu umut etmeler ve beklemeler içinde paylaşmanın ve paylaşırken de beklentilerinize yenik düşmemeyi öğreniyorsunuz. Beklemenin  paylaşıma pozitif katkısını bire bir hissediyor; beklentilerin sizi depresif bir kısırdöngüye ittiğini öğreniyorsunuz. Aynı kökten türeyen bu iki birbine zıt kelimenin arasında olgunlaşıyorsunuz.

Ve bu olgunlaşma hiç bitmiyor ve bitmeyecek, hatta ölünceye kadar da devam edecek. Öğreneceğim bir şey kalmadı derken yeni deneyimler yeni insanlar giriyor hayatımıza. İlmek ilmek işlerken bizi hayat, ip de gittikçe kısalıyor. Ama asla umutsuzluğa düşmeyelim diye de yanımızda ailemiz ve dostlarımızı da veriyor,  sahte dostlarımızı da alıyor bir şekilde. Belki de onlar kendiliğinden ayrılıyor.

Yine de asla unutmamamız gereken bir şey var, ’Asla yalnız değilsin ve sen istemezsen seni asla yalnız bırakmayacak sevenlerin var.’

Her iste bir hayır vardır sözünü hayat defterinin ilk sayfasında bir yere özenle yerleştireceksin ki defterini her açtığında her iste bir hayır vardır cümlesini bir kez daha özümseyeceksin. Emin ol ki bu hayata pozitif bakmana ve arzuladıklarını gerçekleştirmene katkı sağlayacaktır