Hayata dair

Camın arkasında oturup seyretmekte var yaşamı, tam ortasından yürümek de var yaşamın. Ne yok sayabilirsin var olanları ne de yok olan şeyleri var. Tabi ki gündüz ve gecenin süreleri eşit değil. Yılda iki kez eşittir gece ve gündüz. Hayattaki acıları ve sevinçleri eşitleyemeyiz. Bu terazide dengeyi tutturmak kolay değil. Bazen bir kefede bir avuç mutluluk, diğerinde fazlaca acı buluruz, bunu bilemeyiz. Duygular zamanla birbirine karışır. Farkında olmadan bazen acıları çoğaltırız. Beklenmedik anlarda mutlulukları yakalarız. Topraktan çıkan çiçeğin filizlenirken canı acır mı? Koruyabilir mi kendini apansız yağan yağmurdan esen rüzgardan. Sonra ılık ılık esen rüzgar, gökyüzünde parlayan güneşle çiçeklerini açar. Renkler birbirine girer gökkuşağı tadında. Yeniden değişme zamanı gelmiştir artık. Yapraklar dökülür birer birer, sonra sapı eğilir toprağa doğru, yeniden başlamak için toprakta. Dönüşüm tekrar başlamıştır, hayat gibi. Güneşin batışı gibi, acı gibi tatlı gibi, sevgi gibi nefret gibi. Hepsi bir olup bizi oluşturmuşur. Yaşamın tam içine savurmuştur, herbirimizi bir yere. Çağlayan su güçlüdür, katarak önüne alır gider birçok şeyi. Bütün gücü hızındadır. Bentler açarsın yollar yaparsın, tarlalara hayat verir su. Çekilen acılarda büyürken berrak sularda arınırız. Biliriz bilgeleşiriz. Köydeki çiftçi tarlasından en iyi hasadı almayı bilir. Bebek ağlarken meramını anlatır. Göz görür, yürek çarpar kalbimiz hisseder sevgiyi sevgiliyi. Acılarımızın herbiri ayrı yerlerde saklıdır. İnsanız biz, yaşamın tam ortasında, bazen camın arkasından seyrederiz olanı biteni. Korkarız kimi zaman, boşver be! deriz bazen aldırmadan. Yeniden başlarız her sabah akşamın olacağını bile bile.