Hayatın akışı

Bazen düşünüyor da insan, hayatın akış hızı ne kadar da süratli. Yetişemiyoruz. Hayatımız daima koşuşturma içinde geçiyor. Daima bir yerden bir yere yetişmek zorunda olan insanlar, asabi taksi sürücüleri, yaşlıca bir teyzenin maaşını almak için saatler boyu bir kuyrukta beklemesi... Bankadan çıkan bir kişinin çantasını alıp kaçan hırsızın hızlı adımları... Herkesin yaşamı öylesine hızlı ki, öylesine çaresiz kalıyoruz ki bu hayatın hengamesi içinde...

Bir yaşlı ile konuştuğunuzda size anlatacağı bu zamandan farklı bir boyutta yaşadığı bu kadar hareket içermeyen hayat hikayesi olacaktır. Sevgisini, yaşadığı yılları ne de içli anlatırlar ama. Hiç dinlediniz mi onları? Hiç yaşadıkları zamanda onlarla yaşamayı denediniz mi? Mutlaka dinleyin.

Zamana ayak uydurmaya çabalayan bizler... Hangimiz acaba kendimize ya da sevdiklerimize vakit ayırabiliyoruz? Hangimiz birine iyilik yapmak için tüm varlığımızı ortaya koyma cesaretini gösterebiliyoruz? Hangimiz serbestçe kullandığımız kelimelerin nereye gideceğini düşünmeden konuşabiliyoruz?
Ve hangimiz sevgimizi net gösterebiliyoruz? Yazık, hem de çok yazık. İş, okul, ev derken zaman tükeniyor, bir bakıyoruz ki seneler bir çırpıda geçivermiş... Bir bakıyoruz ki sevdiklerimize yeterince ilgi gösteremeden onlar yitip gitmiş parmaklarımızdan.

Kendi kendine büyümeye çalışan çocuklarımız, okulda bin bir türlü sorunlarla üniversiteye kadar sürüklenen gençlerimiz, iş hayatında bin türlü huzursuzlukla hayatını idame ettirmeye çalışan orta yaşlı hanımlarımız beylerimiz...

Hayatımız bir şekilde ama iyi ama kötü geçip gidiyor. Her yıl daha da yaşlanıyoruz. Her bir sene yeni sevinç ya da üzüntüleri beraberinde getirirken biz özel anların farkına bile varamıyoruz... Farkına varmadan yaşlanıyoruz, farkına varmadan da muhtemelen ölüp gideceğiz...