Hayatın sürprizleri ile insanın kendi doğruları ve sınırları aşılınca karşılaşılır

Geçen olaylar geride kalıyor. Ya hiç yaşanmamış gibi ya da derinlerde iz bırakan hayal gibi kabül ediliyor.

“Unut gitsin, yeni bir beyaz sayfa aç” derler kendilerine psikolog denilen öğüt vericiler, ama onlarda bilirler ki, unutulan bir şey yoktur. Hepsi kayıtlıdır sadece üzerine bir şeyler eklenir. Sonra tekrar hayat ona döndürür. Hayat da tarih gibi tekerrürden ibarettir. Ama bu tekerrürün ne zaman olacağı, hangi durumda ortaya çıkacağı hiç belli olmaz.

İnsanlar devamlı arayış içindedirler. Ne olduğunu, nerede bulunacağını bilmedikleri şeyi ararlar ve umut edip beklerler. Yaşadıklarını veya yaşayacaklarını rastlantıya bırakıp umut ederler. Aslında aradıkları kendileridir ve onu bulmak için çaba göstermek gerekir. Kendini anlamaya çalışmalıdır insan. İnsanın eksik yanları tamamlandıkça daha çok ister. Böyle olunca da tatminsizlik ortaya çıkıyor. Her şey doyurulmalı mıdır hayatta? İstenilen her şeye ulaşınca insan mutlu olabilir mi? Siz hiç müdür, doktor olmak için çalışıp, sonra da mutsuz olan insan görmediniz mi?

Herkes zafer kazanmak ister. Ama insanlar kaybedişin zaferden daha çok önemli olduğunu anlamazlar. Çünkü zafer aldatır insanı. Kısa süreli bir doyum ve mutluluk sağlar ve tembelliğe sevk eder. Kaybetmek ise insanı yüreklendirir. Uçurtma rüzgara karşı yükselir. İnsanda böyledir. Kaybetmekte insanın daha cesur ve donanımlı olmasına neden olur.

Nasıl davranılacağının ve ne yapılacağının kestirilemediği zamanlar vardır insanların hayatında. “Bu durumda böyle davranırım' diyen kişi bile, an gelir kendine bile şaşırabilir.

Hayatın sürprizleri de böyle bir şeydir ve hayatın sürprizleri ile insan genellikle kendi doğruları ve sınırları aştığı zaman karşılaşır.