Hayatla savaşmak ve verileni yaşamak!

Hava soğuk! Üşüyorum titrercesine... Yağmur yağıyor, sanki gök ağlıyor. Güneşi göremiyorum bulutlardan, gökyüzünü yarasım geliyor... Elimden gelse gökkuşağı çizeceğim havaya; elimden gelse kahkahayla güleceğim, ağlaya ağlaya...

Keşke diyorum bazen; keşke hiç ağlamasaydım, keşke kimseye umut bağlamasaydım. Bu kadar yaralanmazdım o zaman... Bu kadar yanmazdı yüreğim ayrılıklardan; bu kadar kin duymazdım hayata; kızmazdım olur olmaza; sabretmezdim haksızlığa; sessiz kalmazdım haramiye, kötüye; beklemezdim düzelir diye... Gider, ne yapacaksam yapardım. Tutardım yakasından: Ya tamam ya devam derdim hayata... Ne olacaksa olurdu, oracıkta. Gözümü karartırdım körebe oynarcasına. Ya ebelerdim hayatı ya da ebelenirdim.

Ama yok... Böylesi daha iyi! Körebe oynamak çocuklara kalsın. Ben ileriyi görerek yaşamak isterim. Ben yağmurda ıslanırken gülmeyi severim, güneşte yanarken ağlamayı... Koşarken düşmeyi severim, düşünce kalkmayı... Gidenin ardından bakmayı severim, gelenin alnından öpmeyi... Ben karanlıkta kalmayı da severim, aydınlıkta olmayı da... Ne yapacaksın ki sevmekten başka. İstersen sevme... Kahredersen hayata kahrolduğunla kalırsın. Fazla üzersen kendini boşu boşuna yanarsın.

Yaşanacaksa yaşanacak olan mecburuz yaşamaya, reddedersek verileni mahkum oluruz ağlamaya.