Hayatta zamanla yalnız olduğumuzu anlarız

İnsan her şeyi öğrenebiliyor.

Zamanla sevmeyi bile öğrenibiliniyorsun.

Ve de seviyorsun.

Sonra da yalnız kalmanın sevmekle ve sevmemekle alakalı olduğunu öğreniyorsun.

Sevdik belki de sevildik.

Özledik, belki de özlendik.

Ateşler içinde yanarken, birlikteydik.

Karlarda gezerken, araba ile buz gibi karların üzerinden sağa sola savrulurken ya da soğuk sularda yüzerken donmuyorduk, çünkü yalnız değildik.

Zaman geldi geçti, her şey sıradanlaştı.

Bu sefer de yalnızlığa özlem duymaya başladık.

Asıl kötü olan ise, yalnızlığı özleyeceğimizi hiç hesap bile etmemiştik.

Sonra da yaşadığımız yılları sorgulamaya başladık.

Düşünürsek anlarız ki, birisi ile birlikte olsak bile, tek başınayız bu yaşadığımız dünya da.

Yalnızız.

Birisi veya birileriyle yaşamış da olsak, düşünürsek sonunda yalnız olduğumuzu anlarız.