Hayır! Yazmam, yazamam

Günlerdir, aylardır hatta yıllardır ruhumda yaşayan kemirgenden bahsetmeyeceğim sizlere. Elmanın içinde öylesine umarsız yaşayan kurtcuk gibi. Popüler olmuş her şeyi kınıyorum. Sürü haline dönmekten korktuğumdan olsa gerek! Koyun sürüsünün arasına dalan aç bir kurt olmayı yeğlememden olsa gerek. Yazmayacağım! Yitip giden gencecik umutlardan bahsatmeyeceğim. HAYIR!

Dünya hangi yöne doğru dönüp duruyor? Cevabını almaya başladıkları an kalpleri duracak hırs canilerinin. Bir karış bile ilerlemiş olmayacaklar, ayaklarının altında ve içinde kan var. Yürümeye cesaretliler ama izin vermeyecek bu kan. Kendi cinayetlerinin içinde kaybolup gidecekler. Çoğunun, sonunun başından anlaşılan gerilim filmi hayatları yüzünden yazamam onları size.

Ne kadar Türk olduğumu yazmayacağım. Bunu ispatlamaya gitmeyeceğim. Gururumdan ödün vermek değil, her zaman onur duyacağım ırkımın ne zorlu savaşlardan alnının akıyla çıktığından bahsetmeme de gerek yok. Uçup giden genç ruhlardan çekindiğimden olsa gerek. Bulunduğum yerden üzülmek, ağlamak ne kadar yeterli değilse yazmam da o kadar çaresiz çünkü. Boyun eğmiş değilim, ama yazmayacağım.

Bir insan oluşturmak ne demektir bilmiyorum. Anlayabiliyorum ama birebir hissedemiyorum.Hissedebildiğim tek şey acı. Ana yüreğinde ki çırpınışlar.Düşündükçe delirecek gibi oluyor, isyan ediyorum.İnsan buna nasıl dayanır?Kendi canından, etinden oluşturduğu yavrusu gitmiş.Bir daha dokunamayacak saçlarına.Hiç bir zaman sesini duyamayacak.Bu ne büyük bir acıdır.Bu acı en büyük kahrediştir.Bu acıya saygı duyduğumdan olsa gerek yazamam buraya şehitlerimizi, geride kalan anaları, babaları.Babasını ansızın kaybeden aydınlık gözlerin, masum gözyaşlarında nasıl boğulduklarını.Yazamam buraya geride kalanları.

Düşündükçe, sessizlik büyüyor.Okudukça kalbim sıkışıyor.Kayıtsız kaldıkça umutsuzlanıyorum.Kelimeler yetersiz kalıyor.Tüm öğrenciler bağırıyor tek bir ağızdan, " Şehitler ölmez, Vatan bölünmez"Camlara koşup onlara bakıyorum.Bütün duygularım havada uçuşuyor, yakalayıp gözlerime koyuyorum.Gözlerimden akıp ellerimde biriktiriyorum.Yapabildiğim tek şey bu!Yazmak gelmiyor içimden şaşalı sözler.O kadar küskünüm.

Yazmam, yazamam bunları.Kutsal ölümler üzerine, yarım kalmış hayatlar üzerine, en büyük acıyı yaşayan aileler üzerine."ŞEHİTLER ÖLMEZ, VATAN BÖLÜNMEZ"Gülen iki yüz gördüm bunların üstüne.Hayat devam ediyor işte dedim kendi kendime.Öğrencilerin coşkulu hüznüne biraz daha ortak oldum.Bilgisayarımın başına geçtim, çalışmaya devam ettim.Bulutlara karışmış gitmişti haykırışlar.Bu haykırışları yazamam sizlere.Çoktan uçup gittiler..