Hayvan olabilmek...

“Hayvan” deyip de, geçmemek lazım! Evet evet; geçmemek lazım. Biz “ey aklımızla bin yaşayan!...” insan oğlu. Hayvan olabilmeyi, ne kadar becerebiliriz acaba?

Çok değil ama; karıncanın çalışkanlığını imrenip; köpeğin sadakatini hissedecek kadar hayvan olabilsek keşke!...

Belki de, bir kedinin munisliğini; kelebeğin zarifliğini… Arının başarısını ; kaplumbağanın sabrını anlayabilecek kadar…

Göç zamanlarında; kazların dayanışma içerisinde yol alma hikayesini, pek çoğumuz biliriz. Biliriz de; bir türlü beceremeyiz. Hır- gür, itiş-kakış yuvarlanıp dururuz…

Penguenlerin aile yapısını; yunus balıklarının dayanışmasını; atların dostluğunu öğrenebilsek… Kumruların aşkını; leyleklerin yuvalarına olan özenini hissedecek kadar; evet! sadece bunları hissedecek kadar hayvan olmayı becerebilsek… Kocaman ve çok güçlü kuvvetli olduğumuz halde; fil kadar yufka yürekli, merhametli olabilsek…

Ve becerebildiğimiz bu hayvansal güzellikleri, çocuklarımızla paylaşabilsek. Onlara; her canlının yaşama hakkı olduğunu; hem de hiç acı çekmeden yaşama hakkını, bıkıp usanmadan anlatsak, anlatsak, anlatsak…

Gözü çıkartılmış bir kedinin, ne kadar acı çektiğini ve hiç kimseden şikayetçi olamayacağını… Kanadı kırılmış kuş uçmak isterse; her defasında canının biraz daha fazla acıyacağını öğretebilsek çocuklarımıza…

Kafasına taş atılan köpek, canının acıdığını inleyerek ifade eder. Yardım isteyemez. “Yapmayın!...” diye bağıramaz. Köpek tekmelendiği zaman, gözlerine bakamazsınız. Çünkü o masum gözlere; acıyla harmanlanmış çaresizliğin, korku dolu gölgesi düşer. Yürek dayanmaz o gölgenin karanlığına, derinliğine …

Hayvan olabilmek zordur. Her canlının harcı değildir… Kızgınlığımızı söze döktüğümüzde “hayvan!...” diye aşağılarız ya karşımızdaki insanı. Aslında hayvan neslini aşağılıyoruz…Oysa hiç de kolay değildir hayvan olabilmek. Ah keşke!... Keşke hayvan olmayı becerebilsek…