Tozlu postallar...

Zaman; ömrümün en verimli, onurlu ve coşkulu yılları…

İki minik kız çocuğu ve bir astsubayın karısı; ben!… Şu anda olduğum kadar dürüst, onurlu, namuslu ve Türk Silahlı Kuvvetleri mensubu olmaktan gurur duyan bir anne… Kocasının seyir dönüşlerini heyecanla bekleyen kadın. Çocuklarını “ babanız onurlu, çalışkan ve Mustafa Kemal ATATÜRK ilke ve devrimlerine yürekten bağlı bir asker…” diye büyüten bir anne…

Asker eşi olarak pek çoğumuz, çocuklarımızı dünyaya getirirken yalnızdık!... Sancılarımız başladığında bazen akrabamız bazen komşumuz vardı yanımızda... Kocalarımız mı?... Pek çoğumuzun nöbette… Kimimizin Şemdinli-Çukurca hattında veya Kuzey Irak’ta... Kimimizin Bosna’da... Kimimizin Karadeniz ve Ege sularında… Kimimizin, Kıbrıs Barış Harekatında... Ve kimimizin şehit…

...Paylaşılacak en özel anlarımızda bile, görev sorumluluğunun izleri vardı. Ve biz, o izleri taşımaktan hep gurur duyduk...

Çocuklarımız, her sabah okula giderken “babam akşama gelecek mi anne?...” diye sormayı alışkanlık edinmişlerdi... Bir gemi sireni; bir uçak sesi veya postal kokusu onlara huzur ve güven verirdi…

Okul dönüşlerinde, kapımızın önünde bir çift postal gördüklerinde, çocuklarımızın sevinç çığlıklarını, yüzlerindeki mutluluğu, gözlerindeki ışıltıyı çoğumuz hala unutmadık...

...Gençtik... Sağlıklıydık... Umut doluyduk...Tüm sıkıntılar sabırla atlatıldı...Aksilikler, hoş görü dağarcığımızda öğütüldü… Her türlü güçlük ve engel dürüstlük, şeref ve onurla aşıldı.

Bugün; Mustafa Kemal ATATÜRK’ ün laik, çağdaş ve onurlu Türkiye Cumhuriyeti’nin en güvenilir savunucusu Türk Silahlı Kuvvetleri ve personeline yakıştırılan kıyafet; bana dar gelmekte ve canımı sıkmaktadır. Bu gün ben; ne kendimin ne de kocamın gençliğini geri istiyorum! O yıllarımızı , kimse bize geri veremez zaten!... Kocamdan kalan bir çift postalın üzerine düşen toz, beni anılarımdan koparamaz; Mustafa Kemal ATATÜRK’ün ilke ve devrimlerinden uzaklaştıramaz… Yıllarca, Astsubay eşi olarak duyduğum onur, güven ve huzuru emekli astsubay eşi olarak da duymaya devam etmek istiyorum... Ne olur; bu gururu kimse bana çok görmesin…

Saygılar...