Her telden çaldık gene!

Babam anneme derdi.

“Ayşe, yapacağım köyde bir ev, gideceğiz köye seninle! Sen bahçede gün geçirirsin, bir tane de inek alırım ona bakarsın, ben de camiden eve evden camiye!”

“Ben buradan ayrılmam! Sen ne yaparsan yap! Bulursun kendine göre bir tane baktırırsın kendini!“

Ben de başladım şimdi!

“Hanım ya, biz köye bir ev yapalım! Başladı artık sırayla torunlar gelmeye, bahçede oynarlar! Sen de bulursun kendine bir meşgale!”

“Senin için hava hoş tabi! Akşama kadar yatarsın serinde, biz bahçede ahırda uğraş dur! Ben gelemem! Sen ne yaparsan yap!”

Bakıyorum da hanımlar aynı kafada! Bilmiyorum bizim eve mi mahsus bu!

Keyifleri bozulmasın yeter ki, sen ne yaparsan yap!

Geçen köye gittiğimde amcam yalvardı.

“Ahmet, fındığa gelin oğlum! Topladığınızı alın götürün!”

“Amca, o kadar işim var ki bir bilsen? Sen yevmiyeci tut. Bizi uğraştırma! Fındık da istemiyorum senden!”

Bir kere kaynataya gitmiştik.

Adamcağız bir daha çağırmadı bizi!

Benim yüzümden!

İkindiye kadar yatıyordum! Zavallı, benim yüzümden tarlaya da gidemiyordu! Ahmet kalktığında kim çayını yapacak, kahvaltısını verecek?

Bana bunu damat yapmaya kalksa döverim onu!

Ama severdi beni! İstanbul’a geldiğinde bizde kalırdı hep! Gazete var, kitap var, gırgır var!

Oğulları konuşmazlardı doğru dürüst. Güya saygı ederlerdi!

Annem durmadan kaş göz işareti yapardı bana sohbet esnasında! Alışmışım bacak bacak üstüne atmaya, annem istemezdi bunu!

“Anne, yapma bana bunu. Yahu ben babamın yanında atarken bir şey demiyordun, elin kızının babasının yanında durmadan kaş göz yapıyorsun!”

“Hiç terbiye vermemişler buna diyecek adamcağız! Baban biliyordu senin ne fuşki yiyen olduğunu!”

Her telden çaldık gene!