Herkes birini sever

Sevgisiz bir toplumuz değil mi? Umumiyetin görüşü bu. Sevgisiz bir toplum olduğumuz. Acaba neden?

Herkes birini seviyor aslında. O biri de bir başkasını. O bir başkası öteki başkasını.Kimse karşılıklı sevemiyor. Kaçan kovalanıyor ve herkes ulaşamadığını istiyor.

Kime baksam nereye dönsem bu böyle. "Beni istemeyeni ben hiç istemem." sözü, aşk için geçerli bir söz değil ne yazıkk ki. Beni istemeyeni daha çok isterim, O kadar çok isterim ki O'na taparım, tapmakla da kalmaz sürekli ulaşmaya çalışırım, ulaşamadıkça daha da hırslanırım. Hatta öfkelenirim ve hatta çirkinleşirim. Sevgimi ve hırsımı karıştırırım. Kendim e çok acırım ulaşamadığım için. Seviyorum dediğim de acısın isterim. O'nu da acıtmaya başlarım. Hani ne oldu sevgime?

Beni seven orada öyle bekler. O'nu sevmemi bekler. Tıpkı benim sevdiğimi beklediğim gibi.Tıpkı benim sevdiğimin de sevdiğini beklediği gibi. O'nu görmemi bekler. Tıpkı benim sevdiğimin beni görmesini beklediğim gibi. Bana ulaşmaya çalışır. Tıpkı benim sevdiğime ulaşmaya çelıştığım gibi. Ulaşmak için elinden ne geliyorsa verir. Tıpkı benim verdiğim gibi. Ben ne O'nu, ne sevgisini ne de verdiklerini görürüm. O orada tükenir. Tıpkı benim tükendiğim gibi. O'nda da hırslar, çirkinlikler başlar. "Beni çok seven bu insna ne oldu ya?" diye şaşırmaktan alamam kendimi. Ne bana yapılanın farkına verırım, ne de benim yaptıklarımın.

Bu zincir böyle gider. Hep imkansızı isteriz. Yanımızdaki, yanıbaşımızdaki nasılsa hep ordadır sanırız. Bir de bakmışızdır ki yalnızız.

Sevgimzi paylaşmayı bilmeyiz.Kişinin kendisinin yansıması olduğunu idrak etmeyiz. Karşılıklı bir şeyler yaşamayı beceremeyiz nedense? Yoksa becerebileceğimiz halde becermek mi istemeyiz?

Çoğu psikolg şu görüşte birleşir. Eğer Romeo ile Juliet, Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin kavuşabilselerdi aşkları efsane olmazdı. Onların kavuşmasına engel olan kendileri değil , kötü adamlarmış. Bizler kendi kendimizin kötü adamıyız. Tutturmuşuz "kaçan kovalanır" diye. Kaçanın peşinde buluyoruz kendimizi. Yanmıdakini, yanıbaşımızdakini hiç görmüyoruz.

Herkes birini seviyor. O biri de bir başkasını. O bir başkası da öteki başkasını.Sonra da acılarımız bizi sevgisiz kılıyor.