Herkesin sevdiği selvi boylu al yazmalısıdır

İnsan bir sevdi mi sevdiğini kendi gönlüyle süsler.

Hayallerindeki sevgili haline getirir.

En güzel çiçekleri arar ona vermeye.

En güzel şarkıları mırıldanır onun için.

Göz rengi ne olursa olsun o bildiğini okur yine de.

Hangi mevsimde görmüşse tanımışsa bu mevsim kışsa her taraf karsa, hava zemheriyse bile onun için vazgeçemediği unutamadığı olur.

Her zemheri de onunla ısınır. Dağ gibi görür ona yaslanır.

Uzaklarda da olsa ona seslenir.

Varsın duymasın der.

Varsın görmesin der.

Der işte bir şeyler.

İnsan bir sevmeye görsün.

Hangi sevgilinin kaşları yay, kirpikleri ok gibidir ki…

Kaç sevgilinin gözleri ela hangi sevgilinin saçları rüzgarda savrulur ki…?

Olsa ne olmasa ne.

Sevenin gözünde böyle ya.

Sen ona bak. Yeri geldi de söylüyorum.

“Hani Hükümdar Leyla’yı bir göreyim diyor ya. Nasıl bir kızmış ki böyle. Sevenini Mecnun etmiş. Getirinde bir bakayım. Merak bu ya. Leyla’yı getiriyorlar çıtı pıtı bir kız. Hükümdar sonra Mecnunu getirin diyorlar onu da getiriyorlar. Mecnuna dönüp sen bu kıza mı sevdalandın, üstelik mecnun oldun diyor. Mecnun buğulu gözlerle bakıyor hükümdarın gözlerine. Hükümdarım diyor. Siz benim Leyla’ma kendi gözlerinizle bakmışsınız. Bir de benim gözlerimle bakabilseydiniz. İşte o zaman bana hak verirdiniz. Bu muhteşem cevaptan sonra hükümdün başını öne eğiyor. Haklısın diyor. Ben orasını düşünemedim”

Hangi seven sevdiğine mecnun gözüyle bakmıyor ki…

Sahi siz sevdiğinize mecnun gözüyle bakmıyor musunuz?

Bakıyorsunuz elbet.

Bunun için herkesin sevdiği kendisi için selvi boyludur al yazmalıdır.

O filmi izlerken hep kendinizi onların yerine koymuyor musunuz?

Yoo itiraf edin. Siz hayır deseniz de öyledir….