Sevdik mi böyle severdik

Bir şairin mısraına takılmıştım.

Ben diyordu. “Sana şiir yazıyorum ki sen okudukça dudakların kelimelerimi öpsün” Ucunu yaktığımız mektuplar gönderirdik sevgiliye.

Günlerce bizim bile kaç defa yazıp yırtıp sonunda hah işte bu oldu dediğimiz mektuplar.

Öyle her kelimeyi yakıştıramazdık.

Kalbimizde besleyip büyüttüğümüz duygular.

Gönül ateşinde pişirdiğimiz kelimelerdi satırlara yazılanlar.

Beklide bu yüzden kutsal bir emanet gibi saklanırdı mektuplar.

Ona herkes el süremezdi.

El sürdürülmezdi.

Bir muska göğsün üzerinde gibi taşınırdı.

Okumaya okunmaya doyulmazdı.

Sevgiliyle rasgele konuşulmazdı.

Senli benlilik yoktu.

Onu görünce yüzümüz kızarır, heyecan basar, her yanımızı sıtmaya tutulmuş gibi titrerdik.

Biraz önce bülbül gibi şakıyan biz, adeta tutulurduk.

Dilimiz sürçerdi.

Görenler halimize bakıp delimi ne diye kuşkulanırdı.

Biz kimsenin delisi değil, yalnız onun delisiydik.

Ona deli olmaktan da iftihar ediyorduk.

Çünkü o sevgiliydi.

Kıyamadığımız doyamadığımızdı.

Öyle çiçek evlerinden çiçek alıp vermekte yoktu.

Bu kadar kolay olmamalıydı.

Sevgiliye çiçek mi verilecekti.

Onu ellerimizle yetiştirir büyütürdük.

Toprağı gönül toprağımızdı.

Suyu gözlerimizden akardı.

O toprak ki hep nemliydi.

Bilirsiniz güller nemli toprağı sever.

Bu yüzden bizim gülümüz hiç solmaz diye iddia ederdik.

Sevgili gülü alıp kokladı mı bizi hissederdi.

Yüreğimizin kokusunu alırdı.

Biz mektup yazdık mı böyle yazardık.

Yani sevdik mi böyle severdik.