Hesaplaşma

ve zaman artık yoktu
bir ağacın yaprağındaki damardı
yürüyüp geldiğimiz bunca yol
bir ağacın yaprağına
sığıyordu aslında kocamış evren
göremedikleri işte buydu
çatlarken koza
nazenin, uçup giderken kelebek

zaman, bir ağaçtı yaşlanan
titredikçe yeşil hatıralar döken
kurumuş dallarından…
Tuğrul Keskin

Öylece ıssız bir kırlıkta yürürken, derin bir iç çekişle aldığınız nefesinizden içeri dolan havayla birlikte, kuş cıvıltılarının, toprak kokusunun, güneş sıcaklığının ve çiçek renklerinin de beraberinde bedeninize dolduğunu hissettiniz mi hiç? İşte öyle zamanlarda duyumsarız ki, bir ağacın yaprağına bile sığabilen, evrendeki ince damarlar kadardır sadece bizim yürüdüğümüz yol. Tüm kaygı ve hırslarımızla öyle aciz ve öyle ufalmışızdır ki, o noktada eğer izin verirsek, bunu da doğa bize hatırlatır;

Ey insan, doğal yeteneğin olan düşünme özelliğinle şansını fazla zorlama, beni inkâr etme… Ürettiğin silahları bana doğrultma ki sen de benim bir parçam olarak katline maruz kalma…

Bu sesi duyan çağımız insanın kendiyle hesaplaşması giderek yoğunlaşmakta. Bunu son dönem sanat ürünlerinde net biçimde gözlemlemekteyiz. Çağdaş sanat üreticilerini, birey-doğa ilişkisi çok ilgilendirmekte ve yapıtlarına da bunu sıklıkla yansıtmaktadırlar…

Bakınız, Selda Salman da “Hesaplaşma” adlı serisi için şöyle demiş;

"… Son dönem çalışmalarım olan “Hesaplaşma” serisi, insanın doğanın bir parçası olma çabasını, özlemini, artık bu ihtimalin iyice uzaklaştığını gördükçe yaşadığı iç hesaplaşmayı, karamsarlığı ve yalnızlığı anlatmaktadır.

Geçmişini tam olarak bilemeyen, tüm teknolojik gelişmelere rağmen yaradılışı dahi bilimsel olarak açıklayamayan insanoğlunun, doğa içerisinde geçirdiği evrime, geldiği noktaya bir eleştiridir “Hesaplaşma” . Kullandıkları aygıtlar geliştikçe, diğer canlı türlerini yok eden, doğayı istediği gibi değiştiren insanlığa yöneltilen bir soru işaretidir aynı zamanda.

Hesaplaşma kavramını simetrik gibi görünen ancak bireylerin tavırlarından dolayı asimetri yaratan bir ortamla işledim. Kendi içine kapanan ve bu sorgulama sürecini yaşayan birey, bir aydınlanmanın ardından yalnızlığın boşluğunda kendini bulmuştur… "

Bu serisindeki çalışmalarına baktığımızda ağaç yapraklarıyla bütünleşen figürlerin estetik sunumuna tanık oluyoruz. Bireyin kendi hesaplaşmasını yaparken, doğadaki dönüşümden öykünmeyle gerçekleştirdiği girift duruşu, bize ayin halinde olan insanı çağrıştırıyor. Yücelttiği ise sonunda içine karışacağı doğadır.

Durağan halde olan yeşil yapraklardaki simetriye karşın, o simetriyi bozanının insan olması, izleyiciyi, parçası olduğu doğaya aykırılığını sorgulatmak üzere kurgulanmıştır.

Serideki başka bir fotoğrafında ise, model, yarı bedenini, ardından eteklerini tamamlayan kurumuş bir sonbahar yaprağı ve onu havalandıran rüzgârla birlikte yerden yükselmektedir. Burada ise ancak, gerçek bir bütünleşmeyle yükselebilecek, aydınlanacak olan insanı, başına denk gelen güneşin doğduğu anı kullanmasından hissedebiliyoruz.

Günümüz insanının doğa üzerindeki kıyımı ve kendisiyle hesaplaşması aynı zaman içinde olagelirken, bazı sanatçılar da bizleri, hangi tarafta yer alacağımız konusunda düşünmeye davet eden ürünler ve sorgulamalarla buluşturuyor. Peki, öyleyse siz hangi tarafta duruyorsunuz?