Hiç de özlem duymuyorum ama...

Eskiden sıraya yazılır beklerdi insanlar; telefon sırasına... Bir “Alo” diyebilmek için... Şimdi, cep telefonları hayatımızın her anında, her yerinde, ortasında. Saatlerce, günlerce durmadan konuşabilirsiniz artık, “Her yöne sınırsız arama” larla...

Eskiden mektup yolu gözlenir, haftalarca beklenen mektup ulaşınca; o kağıt parçası üzerindeki, yollayandan hatıra karartılar olan her harf; ayrı bir saygı duyarak öpülür, koklanırdı. Saklanırdı hatta kimileri o mektupların sandıklarda, koyunlarda... Şimdi MSN var, 10 kişiye aynı anda bölünen yüzeyel ilgiler ve muhabbetten bozma “sohbetimsi”ler, mailler, MMS’ler, SMS’ler...

Eskiden (sözüne değer verdiğim bir büyüğümün anlattığına göre) küçük şehirlerde, ya da büyük şehirlerdeki bazı semtlerde, kimse kapısını dahi kilitlemezdi. Daha çok paylaşılırdı herşey. Suç daha azdı. Şimdi, kasalarda bile güvende değil malınız, çelik kapılar ardında canınız...

Ben hiç bir zaman eskiye özlem duymadım. Sevgiyle, saygıyla andım geçmişi, geçmiş zamanı hep, ama yönüm, gözüm hep ileriye, geleceğe dönüktü. Şimdi siz bu yazıyı okuyanlar geçmişe bir özlem duyduğumu, yazıyı öyle bağlayacağımı sanmayın lütfen. Amacım “Aah, nerde o eski günler?” demek değil.

Geçmişi şimdiki zamanla kıyaslamaktaki tek amacım aklımdaki temel bir soruya cevap bulabilmek; “Ne değişti?”. İnsana ait hangi değerler/ özellikler değişti de, insan bu kadar açgözlü, yırtıcı, riyakar, yalancı, vahşi hale geldi. Yoksa, eskiden de böyleydi de insanın halleri; o dönemde teknoloji yok, iletişim kısıtlı diye topluma yansıyan az bir kesimi miydi, aslında varolanın, yaşananların...?

Sorular çok, cevaplar firari. Ve derken kapıda Ağustos. Bir yaz daha kopacak ömür takviminden kısa süre sonra ve devam edecek dünya bir kara delikte yitene kadar dönmeye. Ve ara ara muhakkak çıkacak birileri “Eskiden hal öyleyken, neden hal böyle şimdi?” diyen...

D. Dara KILINÇ

ddarakilinc@hotmail.com