Hiç kimseyle konuşmayan adam - 2. son

Gidişleri günler, aylar içinde seyreldi.

Evliliğinin altıncı yılıydı. Her yıl olduğu gibi, 16 Kasımın son dakikalarında, sahildeki boynuz ağacına yakın bir yerde durdu küçük arabaları. Direksiyondaki kocasına baktı, hiçbir şey söylemeden uzattığı tek sigarayı aldı, kapıyı açtı, indi, o banka doğru ilerledi.

Dudakları arasına kıstırdığı sigarası saatler sonra döndüğünde hala yanmamıştı.

- Teşekkür ederim.

- Canım benim!

Bu yanıta bayılıyordu işte… Bu sevecenliğe, her 17 Kasımın bu giysi içinde, bu bankta başlaması onun için kutsal bir yeniden doğumdu ve kocasının hiç yaşanmamışçasına sorgulamayışına bayılıyordu…

Onunla çok mutluydu ve nedenini hiç bilmediği bu töreni sorgulamadığı sürece, mutluluğun süreceğini biliyordu kocası.