Hiç kimseyle konuşmayan adam - 3. son

Okula gitmek için bindiği dolmuşun ne pencerelerinde ne de kapısında fitil yoktu sanki. Dışarının ayazı daha da sertleşerek içeri doluyordu.

Boynunu içine çekmiş, omuzları yükselmiş, kara paltosu içinde iyice büzüşmüş, küçülmüştü. Arka sıralarda oturanların omzuna dokunarak ‘’Şunu uzatır mısınız?‘’ demelerine sinir oluyordu ama kenara oturmuştu, başka çaresi yoktu; parayı alıp sürücüye veriyordu. Cebinden çıkarmak zorunda kaldığı eli bir türlü ısınamıyordu.

- Özür dilerim, benim paramı da aktarır mısınız?

Sırtına bıçak saplanmıştı sanki. Öylesine bir ansızınlıkla doğruldu, döndü arkasına, parayı titreyen parmaklarıyla tutmakta zorlanarak aldı, göz göze geldiği adamın belli belirsiz gülümsemesini belleğine fotoğrafladı, parayı sürücüye verdi, yeniden küçüldü paltosunun içinde.

‘’ Hiç kimseyle konuşmayan adam… O da yeni bir yaşama başlamış olmalı… ‘’

Anlatımsız bir hoşluk, bir tamamlanmışlıkla derin bir soluk aldı, genzinde boynuz ağacının çiçek kokusunu duyumsadı, ‘’ O kadar da kötü değil…’’ diye düşündü.

Belleğindeki foroğrafa gülümseyerek sürdürdü yolculuğunu; artık üşümüyordu, içi sımsıcaklamıştı…