Hiçbir şeyin normal olmadığı bu terör ve savaş ortamında hayatın normal gitmesi de normal değil

Terör bir yandan devam ediyor, savaş bir yandan; hayat da bir yandan… Belki de bu yüzden 30 yıldır bitmiyor terör ve belki de yıllar sürecek Suriye maceramız. Kanıksadık, bize uzak görmüyoruz duymuyoruz, ateş nereye düşerse orayı yakıyor ve terörün devam ettiği yerler de zaten orta doğuya yakınlığı nedeniyle bu tür savaş hallerine alışkın bu bir yana bir de bütün bunlar bizim ülkemizde olmuyormuş gibi bir durum var sanki.

Bu, hükümetin başarısı, iyi bir şey gibi görülebilinir ama bence tehlike; bu hale alışıyoruz. Yani bilmiyorum, rüzgâr esiyorsa dal sallanmalı. Uzak da olsa terör ve savaşın etkileri yurdun her yanında hissedilmeli. Edirne’de parkta güvercinler keyiften takla atıyorsa acı ve ölümlerden takla attığımızı kimse anlamaz. Oysa herkesin bu hali anlaması, yaşaması lazım.

Napalım yani savaşı Kuşadası’na mı getirelim… Değil ama sokakta yürürken Cudi dağlarında seken mermilerin Mehmetçiğin kulağının dibinden geçtiğini hissetmeliyim. Savaşı sadece savaşanlar değil bütün millet yaşamalı; acıyı yüreklere dağıtmalı, akan gözyaşını bütün gözlere taksim etmeliyiz. İki kişi ölsün, beş kişi ağlasın, olmaz bu iş. Cenazelerde oluyor bu ama yeterli değil, normal ölümlere de üzülüyoruz zaten, bu durum ayrı olmalı, Mehmetçik vurulduğu zaman bizim de bir yanımız kanamalı.