Hrant Dink'in ardından

Türkiye barışını arıyor konferansı üzerine yazmayı hayal ediyordum. Çokda ımutlandığım bir zamanda, Hrant DİNK’in ölüm haberini internette okuduğumda beynimden vurulmuşa döndüm. Oysa ne kadar duru bir sesti, sağduyulu, içten ve kin gütmeden bildiğini okuyan. İçinde asla kötülüklere yer vermeyen. Ailesi, agos gaztesi ve ermeni dostlarıma baş sağlığı dilemekten başkaca bir şey gelmiyor elimden.

Türkiye siyasal cinayetleri artı geride bırakır, dünyanın alt üst olduğu, özelliklede coğrafyamızdaki çalkantılardan daha az yara alarak kurtulur diye umudum vardı yitirdim.

Bir ülke düşünün kendi yurttaşını, aydınını bu kadar kolay harcasın, yoketsin sonrada gelişsin, mümkünmü? Şiddet sarmalında bulunan hangi ülke güçlü olabildi ki bizde olalım. Umarım bu olay herkesin düşünmesine ve dersler çıkarmasına vesile olsun.

İçimde yaşadığım derin acı ve çaresizlik duygusunu aşamıyorum. Hayatımda şiddeti rededen bir insan olarak, şiddete karşı duran bir insanın şiddete kurban gitmesini kabullenemiyorum. Şu ana kadar türlü yorum ve senaryolar dinledim, kim yapmış, neden yapmış, amaçları ne?... vs vs... hiçbiri Sevgili Hrant’ı geri getirmeyecek. Biz artık bu insacıl sesten uzak kalacağız. Tek tesellim, atılan sloganlarda ki sahiplenmeydi. Hepimiz hrant’ız, hepimiz ermeniyiz, yaşasın halkların kardeşliği... bir umudum sizdedir yarına kardeşçe bakabilen ülkemin güzel insanları...