Hrant Dink'in yaşama hakkı...

1991 yılında tanıdım İrma’yı… Ermeni asıllı canım arkadaşım… Haftanın en az iki günü beraberdik, yıllarca sürdü bu yakınlığımız, her şeyimi paylaştığım can dostum olmuştu. İşlerimin yoğunluğundan şimdi pek fazla görüşemesek de kalplerimiz yine ilk günkü sevgiyle dolu. Hrant Dink’in ölümünü duyduğumda tarifsiz bir üzüntü duydum içimde… İrma’yı aradım hemen, ermeni yakınlarının evindeydi. Üzüntülerimi bildirip başsağlığı diledim hepsine. Sanki ben öldürmüştüm o kadar büyük bir utanç duydum…

Öyle merak içindeyim ki, kim ne amaçla öldürdü… Bir sürü tahminler yürütülüyor tabii ki, her ne olursa olsun, kimse kimsenin yaşam hakkını elinden almaya hakkı var mıdır?... Nasıl bir insandır vuran kişi, o tetiği nasıl çekti, nasıl bir düşmanlıktır, nasıl bir kindir bu ki o tetiği ona çektirdi… Böyle bir düşmanlığı onun beynine işleyen nasıl bir ideolojidir?...

Televizyonda ağlayan insanları gördüm, Hrant Dink’in yerde cansız yatan bedenini de… Uzun uzun dinledim haberleri yorumları, bu insan nasıl korunmaz, nasıl da rahatça hiç zorluk çekmeden ateşleyip silahını öldürmüş, kahpe katil… Ölümünde suçlu biraz da onu koruma altına almayan yetkililer değil mi? Sonra sevdiğim gazeteciler geldi aklıma, birkaç gazeteyi, kanalı aradım, “lütfen iyi korunsunlar” diye mesaj bıraktım, bunu yaptıktan sonra biraz rahatladı içim onlar adına… Keşke Hrant Dink’de korunsaydı, şimdi bu acıyı yaşamasaydık.

Türkiye’nin düşeceği durum konuşuluyor bu ölümle birlikte… Altından kalkabileceklerini sanmıyorum, her şeyi yüzlerine gözlerine bulaştırdıkları gibi bu olayda da aynı durum olacak… Ayrıca olacakların hiçbiri önemli değil diye düşündüm, zamanla unutulur, ama giden gitti... Yaşama hakkı elinden alındı çarpık zihniyetli bir yaratık tarafından… İnsan diyemiyorum, hayvan da diyemem hakaret olur o güzel varlıklara, ancak bir yaratık olabilir…

Cenazesine gitmeyi düşünüyorum, her zaman konuşmalarında bir Türk vatandaşı olduğunu gururla söyleyen vatandaşımızın hayatına sahip çıkamadık, bari cenazesine sahip çıkalım…