Hülyam, turkuaz gözlüme...

Arkadaş değil, kardeş...
Sadece bunu demem özetleyebilir onu ne kadar sevdiğimi. Çok az insanı sever, çok az insanı bulundururum hayatımda. Bu yüzden bazı zamanlar oldukça yalnız hissederim kendimi, ama bilirim ki hayatımda bulunun ve sayısı az olan insanlar, asla yalnız bırakmazlar beni. Karşılıklıdır elbette bu duygular.
Yok mu hep verdiğinizde bunu kullanıp sizden çalanlar. Elbette var. Bazen öyle anlar geliyor ki bel bağladığınız, sırtınızı yasladığınız, sığındığınız, güvendiniz insanlar tüy olup, uçup gidiyor hayatınızdan. En kahredici de bu oluyor zaten.
Çok çıkan oldu hayatımdan, benim yolladıklarım hep çok azdı. Ama kalabilecekleri iyi seçmek gerekiyor.
Benim kalanım, gitmeyecek olanım, kıskanmayacak, yargılamayacak, beni acıtmayacak olanım, Hülyam sanırım. En son kötülük beklediğim insan, kötülük düşünecek en son yürek "O".
O turkuaz gözleriyle beni hayallere daldıran, çok az ağlayan; ağladığında içimi, yüreğimi en derinden parçalayan tek tük insanlardan. Ben ablayım diye geçiniyorum ama çoğu zaman Hülya abla oluyor bana. Birbirimizi koruyup, kollamamız da abla kardeş gibi. Yaptığımız birbirimize karışmak, birbirimizi yargılamak, engellemek değil, Doğrularımızı dile getirip yanlış yapmamıza izin vermemek.
Her zaman hayatındayım Hülyam. Sen dedin ya herkes gitse de ben kalırım Duygum diye, sen de merak etme sakın! Herkes gitse de ben varım hep. Her yaptığında yanındayım, yanlış olduğunda yardımcın, doğru olduğunda destekçinim. Seni çok seviyorum boncuk gözlü, güzel yüzlü arkadaşım. Bitanecik kardeşim. Canının canından sonra bu cümleyi ikinci kez tekrarladığım tek yürek sensin: "İyi ki varsın, hep olacaksın..."