İçimizden biri

Onu ilk gördüğümde ürkek bakışları ve cılız sesi dikkatimi çekmişti. 

Kendine güveni o kadar azdı ki… 

O konuşurken veya birine derdini anlatmaya çalışırken üzülüyor ve bir an önce bitsin bu kızın işkencesi diyordum. 

Hayattan, insanlardan, olaylardan korkuyordu belli ki. 

Gören her insanın korumak, kollamak ve yardım etmek isteyeceği biriydi. 

Fiziksel yapısı da sesini, bakışlarını ve hayattaki duruşunu destekliyordu. 

Taş çatlasa 40-45 kg. duruyordu. Gözleri ela, saçları açık kumraldı, solgun bir ifadesi vardı. 

Çirkin değildi. Hem de hiç... Ama hasta gibiydi. 

Her gün avuçla vitamin içiyordu. En büyük hedefi 10 kg. almaktı. 

Onu vitamin içerken ilk gördüğümde şaşkınlıkla sormuştum, “Ne içiyorsun sen böyle avuç avuç”. Gülerek “İntihar ediyorum.” demişti. 

İş arıyordu. Okulu bitirmiş uzunca bir süredir iş bulamamış. 

Nüfusu az ve fazla gelişmemiş bir ilde dünyaya gelmiş, orda okumuş ve halen orda yaşıyor. 

İçine kapanıklığı, asosyal oluşu ve kendine güvensizliği bu yüzdendir diye düşündüm. 

Sonra yok canım, ne alakası var dedim. Bildiğim birçok arkadaşım vardı, nüfusu az bir ilde dünyaya gelmiş, hem iş anlamında, hem de sosyal olarak kendini geliştirmiş. 

Yapısı buydu belli ki bu kızcağızın. 

Neyse. 

O gün de ürkek bakışlarıyla yanıma yaklaştı. Cılız sesiyle iş aradığını ve yardımcı olup olamayacağımı sordu. 

“Tabii, memnuniyetle ama önce CV’ni yani özgeçmişini bana göndermen gerekir, mail adresimi vereyim.” dedim. 

Aldığım cevap, okuyan bazı insanları tebessüm ettirecek, belki de güldürecek…. 

Ama beni güldürmedi, tebessüm ettirmedi tam tersi, üzüldüm. 

İçim acıdı. 

Ne diyeceğimi şaşırdım, hem de çok. 

“Ama benim mail makinem yok ki, nasıl göndereceğim ? !!!”