İçinde Bulunduğumuz Ortamın Düşündürdükleri

Son yaşanan olaylar, bizleri oldukça germekte ve cinnet haline yaklaştırmakta. Kolay değil yüzlerce canımızı yok yere yitiriyoruz, toplum olarak çaresizliliği hissediyoruz. İş böyle olunca sosyal medya da bundan etkilenip, kontrolsüz bir şekilde toplumu etkiliyor. Kısır bir döngüdür gidiyor. Birçok haber bulutunun içinden geçiyoruz. Doğru haber ve bilgileri cımbızla ayıklamaya çalışıyoruz. Önümüzdeki günler neler getirecek, bilemiyorum. Birçok insanımızı daha kaybedeceğiz, bu kesin. Nereye kadar?

Şimdi izin verirseniz 70 li yıllara gidelim. Ben o yıllarda çocuktum, olanları tam çözecek bilgide değildim. Ama yaşadım, duydum, gördüm. Her gün insanlar ölüyordu, sokaklarda caddelerde yürümek tehlikeli idi. Örneğin, kardeşimle beni sünnet eden doktorun sokak ortasında öldürüldüğünü öğrenmiştik, babam beni üniversiteye göndermek istemiyordu, sol yazar ve şairleri okumak yasaktı, kitaplar saklanıyordu. Üniversitelerin değerli hocaları öldürülüyordu. 1 Mayıs 1977 de Taksim dehşetini TV den seyrettik. 5.000 kişinin üzerinde can gitti. Sağ ve Sol kavgasını bugünün gençlerine anlatmak çok zor. Ve 12 Eylül ile her şeyin bir günde bitmesini de anlatmak zor.

70 yıllarda bugünkü sosyal medya olsa ne olurdu diye düşünüyorum. Oraya gitme öldürülürsün, şuraya gitme polis basacak, orada bulunma bombalanacak haberleri örneğin. Karşıt görüşlerin twitter savaşlarını, WhatsApp fısıldaşmalarını hissedebiliyorum. Ve toplumun açmazları, cinnetleri, geleceğe dair umutsuzlukları. Sırala sıralaya bildiğiniz kadar. O devirde çok kanallı TV lerin olmadığını, sadece TRT in olduğunu düşünüyorum.

Toplum olarak 35-40 yıl sonra benzer hisleri yaşıyoruz. Neden mi? Sayfalarca, saatlerce konuşuruz. Birçok yanlış adımlarla bugünlere geldik, getirildik. Gidilecek bir yer var, oraya gidiyoruz. Aynen 12 Eylül İstasyonu gibi. Varınca belki geldiğimizi yeri yıllar sonra anlayacağız. Ve çok geç olacak.

Son söz; bugün yaşananların nedenleri belki 70'li yıllarda yatıyor.