İddia, Başarı Değil İrade

Başarıyla özdeşleştiriliyor ama iddialı olmakla başarılı olunmuyor çünkü yetenek zorlanmaz.

Çok önemli bir alanı var ama iddianın “Ben bunu yaparım”

“Şöyle yaparım, böyle yaparım” iddianın alanına girmez.

Ama öyle de kullanılıyor; iddialı bir yapım, iddialı olmak istiyorum…

Yetenek çaba gerektirmez, kendisi yapar; yetenekli birinin yeteneğini ortaya koymak için ayrıca iddialı olması gerekmez ama karar vermek, kararlılık iddialı olmayı gerektirir.

Çalışmaya karar verilir ama çalışırken iddialı olunmaz, kararlı olunur. Diğer şekilde iddia zaten pişmiş çorbanın karıştırılmasıdır, sadece kolumuz yorulur.

İddia sanatçı değildir, çaba da; sadece karar verme aşamasında iddialı olmaya ihtiyacımız vardır, sonrası irade yani kararlılık.

Sanki başarı iddiadan geliyormuş gibi… İddia (gücünü de katarak)bir şeyi yapmaya karar verir yetenek ve çaba yapar. İddianın işi bir şeyi yapmaya karar verinceye kadardır.

İddialı olmak kendini zorlamaktır; işler özellikle de sanat eserleri böyle yapılmaz. İddialıyım diyenler kendilerini bitirirler ortaya da pek bir şey çıkmaz, şaheserler bir birikimin sonucudur. Su damlası gibi bir şeydir bu, dokununca dağılır.

Özellikle Türk sanatçılarda gözlemlediğimiz; daha iyiyi en iyiyi yapma çabası dağılan su damlası gibi çok uğraşılmış ama olmamış durumunu yansıtır. Bu, iddianın anlamının bilinmemesinden. İddia kararlılıktır, kararı verince biter; yaratım tamamen başka.

İddialı denilen projelerde ya gerçekten doğru yöntemle başarılı olunmuş ya da iddialı olabileceği sanılan çalışmalardır. Şaheserler çocuk gibi doğar.