İki ayrı sokak, iki farklı hayat

İki sokak arasında değişiyor yaşam. Hayatın öteki yüzünü gözlemliyoruz. Geçen akşam bir sohbet arasında anlıyorum ki, hala saflığını, içtenliğini ve sıcaklığını koruyan insan toplulukları var.

Olay Anadolu Yakası Maltepe civarında geçiyor. Esnafa bir isim soruluyor ve sorulan kişinin ev adresi alınıyor. “İleride kime sorsan tanır” deniliyor. Hakikaten de durum şaşırtıcı geliyor. Bırakın üst sokakta biri tarafından tanınmayı ben üst komşumun bile adını bilmiyorum.

Bırakın adını bilmeyi, sokakta yan yana yürüyüp aynı apartmana, hatta aynı kata çıktığımda “bu kadın beni neden takip ediyor?” diye içimden geçirirken, onun karşı komşum olduğunu anlıyorum.

Aşağı sokakta hal böyle iken, yukarı sokakta herkesin birbirini tanıdığı faklı ama sıcak bir ortam var. Sanki eski zamanlardan kalmış, sanki henüz el değmemiş, aşağı sokağın rekabeti henüz buraların saflığına dokunamamış gibi.

Sonra aramızda değerlendiriyoruz, iyi bir şey mi mahallede herkes tarafından tanınan biri olmak? Eğer doğru yaşama ilkelerin varsa iyi bir şey.

Burada kimse kimsenin yaşamına göz dikmez, yan gözle bakmaz, saygısızlığa tahammül etmez, yardıma ihtiyacı olana sırt çevirmez.

Yanlış bir şey yapma şansın aşağı sokağa göre daha azdır çünkü zordur. Herkes birbirini tanıdığından gün üzerine çıkan bir ayıbın olduğunda bakacağın onlarca yüz bazen şeytana uymanı bile engeller.

Doğru yaşamayı ilke edinirsin, değerlerini kaybetmezsin.

Hep tanıdık yüzler vardır etrafında. Dışarı çıktığında günaydınların vardır. Akşam olduğunda iyi akşamların.

Sohbet edecek iki yüze hasret kalmazsın. Bilirsin ki; pencereyi açtığında göreceğin, tebessüm edeceğin onlarca tanıdık sima vardır.

Öte yandan aşağı sokakta ne yaşarsan yaşa üzerini örtersin. Kimse ile diyalog kurmaz, kimseye söz hakkı vermezsin.

Yabancılaşırsın, yalnızlaşırsın, tekilleşirsin.

Kendine kalmayı öğrenirsin. Güven yoktur bu sokakta. Üst komşuna bile güvenemezsin. Selam vermezsin ki, muhabbet doğmasın. Muhabbet doğmasın ki, gitmeler gelmeler olmasın.

Çünkü geleni yalnız bırakıp mutfağa gitmeye bile çekinirsin.

“Devir öyle bir devir” dersin.

Yaşamın öteki yüzü de aşağı sokaktaki gibidir işte.

Yüze kapanan kapılar vardır orda. Selamsız karşılaşmalar vardır.

Bir zaman geçer ve kendine inanamazsın.

Bakarsın ki artık sende o düzenin bir parçasısın.