İki şeyi borç veremezsiniz....!

Uzun zamandır tüm aksilikler üst üste geldi hayatımda. Her şey kontrolümden çıktı. Hatta ben bile.

İnsanın hayatında en büyük denge işiymiş, bunu çok iyi anladım. İş insanın en büyük dostu, dayanağı, yalnızlığı, sevinciymiş. Kimseden kimseye hayır olmadığını, her şeyin yüzeysel, sahte ve samimiyetsiz olduğunu çok net anladım. İş insanın dost maskesiymiş aynı zamanda. Çalışırken görmüyormuşuz meğer gerçekleri, insanların çirkinliklerini, hazımsızlıklarını, kafa yormuyormuşuz insanlara, ilişkilere. İnsanın hayatının yarıdan fazlası işyerinde çalışarak geçtiği için , başka şeylere vakit ayıramıyormuş insan. İşsiz kaldığında, kafası daha boş olduğu için herşeyi kurguluyor, abartıyormuşuz.

İşte ben de bunları yaşadım.Duygusallaştım, hassaslaştım, beklentilere girdim, sevilmediğimi , dışlandığımı düşündüm sitem ettim, yalnızlığım daha çok battı.Hayatım boyunca hissetmediğim ne varsa sevgiye ve insanlara dair bir çırpıda hepsini hissettim.İnsanların bakışlarından, davranışlarından anlamlar çıkardım , saçma sapan.İnsanlara hayatım boyunca vermediğim kadar değer verdim bu kısacık zaman zarfında.Kısacası kendime haksızlık ettiğimi, insanlara yıllarca değer vermemekte ne kadar haklı olduğumu yaşayarak ıspatladım.
Yalnızlığı seçmekte, bencillik etmekte, kendi hayatımı yaşamakta ne kadar haklıymışım oysa.Kimse kimse için yaşamıyor çünkü.Her şeyi borç verebilirsiniz ama iki şeyi veremezsiniz:''gönlünüzü ve ömrünüzü.''
Kimse kimse için yaşamıyor.Madem yaşam bir kerelik bir şans , çok iyi değerlendirmek, tadını çıkarmak, keyfini sürmek gerek.İnsan ömrünün birazını bile en sevdiğini söylediği kişi için veremiyorsa , vermesi mümkün değilse sevgi diye bir şey yok.Boşverin herkesi.Tadını çıkarın hayatın her anının.Tüm yaşananlar burada bu dünyada kalacak.Sevgililer, eşler, çocuklar, dost sandıklarınız, aileleriniz , mallar , mülkler, paralar her şey.Tek gerçek sizsiniz.
Madem bir başımıza , bize sorulmadan geldik, ne kadar yaşıyacağımızı bilmeden bir başımıza göçüp gideceğiz.
Bu yüzden fazla bağlanmayın birbirinize, sahip olduklarınıza.Nasılsa sizin değiller ve sizinle gelmeyecekler.
Bir bakacaksınız ki:''bir varmış , bir yokmuş v eher şey bir rüyaymış.''Zaten bağlansanızda kimse haketmiyor verdiğiniz değeri.Ne kadar verirseniz o kadar değersizsiniz, yapmazsanız daha değerli...