İkinci el

“İnsan nasıl başlarsa öyle bitirir, boşuna hayallenme.” dedi annem. “Yok, niye öyle olsun ki? Dur bak büyüyeyim, hele bir de okuyayım, her şeyim yeni olacak. Kimsenin pabucuyla değil, kendi ayak sesimle yürüyeceğim.”

Evimizde eşyalar, hep onun bunun verdikleriydi. Biraz o, biraz sen, biraz siz, biraz da onlardık. Hiç ben ya da biz olamıyorduk. Akşamları, çamaşır suyu kokan ellerine tutuşturulmuş poşetlerde az kullanılmış marka giysiler, pabuçlarla dönerdi annem. Markaları reklamlardan bilirdik bilmesine. Yorgun bedenini, tek göz odalı evimizin başköşesindeki divana devrilerek dinlendiren annem, çocuk sevincimizi gülümseyerek izlerdi.

Nedense günlerdir bunları düşünüyorum. Geçip gitmiş sandığım ne varsa fazlasıyla kurcalıyor zihnimi. İşyerimizin karşısındaki antikacıya girerken:

“Her evin kendine has kokusu var, hem olmalı da,” dedim.

“Efendim?”

“Kapı açılınca her yer biz kokmalı, içeri giren hemen anlamalı. Evet, burası onların evi. Perdeler, vazo, halı ne varsa bizi yansıtmalı.” Yüzüme şaşkın baktı. “Yok, alamayız bunları olmaz.”

“Ama ben seviyorum.”

“Niye seviyorsun? Pahalı ve gösterişli oldukları için mi?”

“Hayır, yaşanmışlıkları için. Düşünebiliyor musun, ev sahibesi şu kanepede ne konuklar ağırlamıştır, şu yaldızlı tabaklarda ne yemekler yenmiştir, kadehler neyin şerefine kaldırılmıştır?”

“Ben öyle düşünmüyorum. Belki de o koltukta mutsuz bir kadın ağlamıştır, yaldızlı tabaklarda hiçbir zaman yemek yenmemiş, kadehler camlı dolabından bir kez olsun çıkarılmamıştır. Bu eşyaların ne yaşadıklarını bilmeden, yeni kuracağım yuvamda hiç birini istemiyorum.”

İçeri girdiğimizden bu yana bizi gülümseyerek izleyen yaşlı satıcı, ağır adımlarla yanımıza geldi. “Baktığınız yer çok önemli,” dedi. “Ara sıra durduğunuz yeri değiştirirseniz, gördüğünüz manzara da değişecektir.”