İlk paramı ayakkabı boyayarak kazandım.

Yıl 1986.

Yer, Amasya, Suluova.

Yaşım 12.

Doğduğum, Dünyaya merhaba dediğim Bu güzel Tezek kokan ilçede “Suluova” da yaşıyordum.

Annem ve babam Samsun’un, Havza ilçesine bağlı, Yukarı susuz köyündeki tarlaların işleriyle ilgilenirken, Bense okuluma Suluova’da Amcamların yanında devam ediyordum, okul tatillerinde ise, yine anne ve babamın yanına gidiyordum.

Çocukluğum da çok yaramaz olduğumu söyler aile büyüklerim.

Aslında yaramazlık değil de, çocukluk yıllarımızın yoksulluğu, bu gün ki birçok şeyin o günlerde var olmayışı beklide enteresan işlerle ilgilenmemize sebebiyet veriyordu.

Örneğin;

Şeker pancarından araba yapmak!

5 kiloluk zeytinyağı tenekelerinden römork yapmak!

Ayçiçeği saplarından silah yapmak!

Derme çatma tahtalardan boya sandığı yapmak!

Bir gün kendime boya sandığı yaptım, ailemden kimsenin haberi yok, boya sandığıma harçlıklarımdan biriktirdiğim paralarla fırça, siyah, kahverengi boyalar, ayakkabıyı parlatmak için cilalar, kadife bez parçaları aldım.

Çıktım çarşıya, kahve önlerinde elimde bir terlik başladım bağırmaya, ayakkabı boyanır, beğenmezseniz para vermeyin diye.

Biri seslendi; Boyacı.

Hemen döndüm buyur ağabey dedim, al şunları boyada bir görelim bakalım nasıl boyacı olduğunu dedi.

İlk işim ve ilk müşterimdi, işimi iyi yapmalıydım ki, daha çok müşteri kazanabileyim.

Güzelce boyadım, parlattım ve ilk paramı işte o gün kazandım.

Benim için inanılmaz bir mutluluktu, ne babamdan nede amcamdan harçlık almamıştım.

İşte asıl bu resmin ve bu blogun konusuna geldik.

3 gün önce 6 yaşında ki oğluma ayakkabılarını boyaması gerektiğini anlattık.

Bestami ve ben.

Aradan 3, 4 saat geçti, babacım ben ayakkabılarımı hangi boyayla ve nasıl boyamalıyım dedi, anlattım, birde baktım ki eline ayakkabısını almış, boya yapıyor!

Bu bana çocukluğumu, ilk kazandığım parayı hatırlattı!

Gurur duyduğum oğlumla, o gece bir kez daha gurur duydum!

Seni çok seviyorum “Şahan ÇALIŞKAN”

Kıskançlık yapma, senide çok seviyorum kızım “Ziğşan ÇALIŞKAN”