İnadına

Hayat inatlaşmaya gelmezmiş, lafa bak !

Bu lafa inat, sonuna kadar inatlaşmalı hayatla.

Anladık ki yaralarımız kadar derin, yaralarımız kadar insan, yaralarımızın acıttığı kadar bilgeyiz ama....bence burada kalmamalı, burada bitmemeli bu hikaye, aslında bir taraftan kendi yarasını sararken başkalarının da yaralarını sarabildiği ve defalarca düştüğü yerden defalarca kalkabildiği kadar bilge, dostluğa uzattığı ellerinin uzunluğu kadar kadar insan olmalı insan...inadına.

Ağlamalı...hemde salya sümük, haykırmalı...boşaltmalı zehrini dağlara taşlara, ama sonra yine kalkmalı, doğrulmalı defalarca düştüğümüz yerden, daha büyük bir meydan okumayla her seferinde...inadına.

Gittiği yere kadar, bittiği yere kadar, yıldırana kadar inatlaşmalı, sürünerek gidilen başka yerden değil, tam da hayatın savurduğu yerden ayağa kalkmalı, buradan düştüm buradan kalkacağım demeli...inadına.

Ve gülmeli hayata, sinir bozmacasına, gördün mü bak yine kalktım, benimle uğraşamazsın, haddini bil, senin gücün yetmez bana, ben sana iyi davranmaya çalışıyorsam senden de aynı çabayı bekliyorum demeli...inadına.

Yaralandığımız kadar derin, yaralandığımız kadar insan, yaralarımızın acıttığı kadar bilge isek eğer....o bilge insanlar gelip bir araya günlerce, sabahlara kadar konuşup yeni bir dünya kurmalı daha yaşanılası, yoksa neye yarar acılarımızdan demlediğimiz bilgeliklerimiz diyeceğim ama...acılarımız değil midir zaten bizi daha bir insan yapan aslında...inadına ?

Not: Son zamanlarda MB’de ağır basan hüznün inadına :))