İnanmak

Atmacanın ellerinden kurtulan

serçenin yüreğiyle

sığınıp /kandın gecenin diline

tuzağa düştün keklik gibi

artıyor ağrısı

hangi yer, hangi zamandı

yokluğuna çivilendiğin gün

dört mevsimken yaşam

için dışın sonbahar

kıramıyorsun kapısını gecenin

çıkamıyorsun diğerlerine

soluğunu unutmuşsun günün

zorunlu nadastasın

soluyor güncende hayâllerin…

sürekli müşterin v e l î n i m e t i n gece

yana yakıla dinliyorsun yine de

tenini karaya boyuyor

sessiz soluksuz

umut yoksulu oluyorsun

görünmeyen gölgenle

varsan, onun da gelmesi lâzım seninle

kanıyorsun yanıyorsun durmadan

talan ettin çiçeğini

akılsızsın badem ağacı gibi

dünyanın karanlık yüzünde

gölgeni var etmeyi öğren önce

tutun ona

gemisini kurtaracak olan kaptan sensin

bir madencinin sabrıyla

geceden aydınlığı çalmak olsun

en büyük hırsızlığın

sonra gel, yıkan gün hamamında

topuk dikenini çıkar

yürü korkusuzca/ durma

sık gecenin gözüne kamaşsın ruhu

düşsün ışık kovanıyla

nâmını bitir huzurunda fatihayla

yeniden dön

içindeki aydınlık telâşına

bahar rüzgârlarını kucaklasın bahçen

sararan evreni

yeşillendirmeye çabala

katkın olsun yarınların mirasına

uzatacak bir elin olsun

merhem ol bin yaradan birine

tek el, tek ayak , tek göz

yetmez ki bütünlüğe

anlıktır nefes, geçer gider

yalnız güzellikler kalır geriye

anılanlar böyle anılır bir tek

ve her şey inanmakla başlar unutma

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir