İnsan kendini doğrularını biliyor…

Günden geriye kalan; sinsi bir yorgunluk.

İş kıyafetlerini çıkartmadan, yatağın üzerine bırakıyorum kendimi.

Perdeler kapalı, güneş bulduğu boşluklardan odaya girmek istiyor.

Odada sarımsı bir aydınlık var.

Soğuk sanki

Battaniyeyi çekiyorum üzerime, amacım uyumak değil..

Dinlenmek..

Yatak odasındaki avizeyi ben taktım..Yamuk duruyor..Bir gün tepemize düşecek ama bakalım ne zaman..

Derdimi anladım ben.

Zaman takıntım var.

Saattin tik taklarına takıldıysanız, işiniz zor..

Tik taklar soru işaretlerini tetikliyor..

Yatak odasının sessizliğinde cevaplar arıyorum.

Uzun süredir, kendi cevaplarımı kendim buluyorum.

Doğru işte mi çalışıyorum?

Daha fazla okuyabilir miyim?

Bundan sonra ne yapabilirim?

Acaba kendimi harcadım mı?

Valizleri toparlayıp Ege de yada Akdeniz de bir yerlere kaçsam mı?

Balıkçılık mı yapsam?

İncik, boncuk mu satsam?

Soruların cevapları var.

İnsan kendi doğrularını biliyor.

Önemli olan doğru bildiklerini uygulayacak, cesarete sahip olmakta..

Bende var mı bu cesaret?

Kaçımızda var?

Cumartesi günü yeni birileri ile tanıştım.

Aşçılık kursuna gidiyorlar.

Yemek pişirmeyi öğrenebilmek için adam başı sekiz buçuk milyar vermişler ( Deli bunlar).

Bir tanesi İzmir deki işini gücünü bırakıp İstanbul’a atmış kendini . Kursu bitirdikten sonra butik otel açacak.

Ukalalık yapıp, tereyağlı yumurta tarifi vermek var..

Komşudan müzik sesi geliyor.

Üniversitede okuyan kızları gelmiş demek.

O geldiği zaman, yan daireden ya müzik sesi gelir.Yada babasının bağırma sesi…

Yoksa apartman sessiz.

Ve işte yine beni deli eden araba alarmının sesi..

Bu arabanın sahibi kimse, aracına aşık.

Öyle bir alarm kurmuş ki..Cama kuş pislese mahalle ayağa kalkıyor.

Arayışlar, bulamayışlar, beklentiler, umutlar, kayboluşlar..

Ne olursa olsun, hayata tutunuşlar..

Kaderle rastlantıyı karıştırır olduk.

Dediğim gibi, insan kendini doğrularını biliyor…

Cevapları zamana bırakıyor..

Gün ola harman ola..