İnsan

Dünyada üç tür insan vardır. Birincisi saf olanlar, ikincisi kurnaz olanlar ve üçüncüsü gerçek olanlar. Hiçbir şeyi kesin olarak birbirinden ayıramadığımız gibi bu insanları da kesin bir çizgiyle birbirinden ayıramayız. Üçünde de diğer ikisinin özellikleri az veya çok bulunabilir.

Daha biz yavruyken iyi insan ol; ananı babanı üzme, herkesin beğendiği insan ol, kavga etme diyerek bizi kendilerine benzetirler. Kimseyi rahatsız etmeyen, ana babayı rahatsız etmeyen bir çocuk büyütürler. Gürültü çıkarmayan, komşularla çatışma yaratmayan bir çocuk yaratırlar. Kendilerine yapılanların aynısını çocuklarına yaparlar. Sırf onlara yaranmak ve onların dediği gibi iyi insan olmak için kendimizden vazgeçeriz. Halbuki farkında olmadan onların yaptığı gibi bizim yaptıklarımız da sahte bir hal alır. Bu farkında olmadığımız bir ikiyüzlülüğü de beraberinde getirir. Çünkü başkalarının istediği gibi biri olmak hiçbir zaman doğamıza uymaz ve içten içe buna karşı çıkarız. İyi insan olmak adına kendimizi bastırırız. Baskalarının istediği gibi davranırız. Bundan sonra yalan ve sahte dünyaya adım atmış oluruz. Beğenilmeyecek bir davranış yapmaktansa içimize kapanır, kendimizi bastırırız. Hayattan korkan ama bunu kabul edemediği için sürekli saklayan-yüzleşemeyen,bu korkuyu başka şeylerle örtmeye calışan insanlar oluruz.

 Coçukluğumuzda  öğretilen kötü insan olma anlayışı bizde büyük bir ikilem yaratır. Ayrıca bize bizim gibi olmayanların da kötü olduğu öğretilir.  Kötü insan olmamak için herhangi birsey yapmaktan kaçınırız. Daha doğrusu yaşamdan kaçınırız.  Halbuki bize göre kötü olan insanlar başkalarına göre iyi de olabilirdi.  Büyüklerimiz bizim kendimiz olmamıza izin vermediği için benimseyemedigimiz bir kişiliğe bürünürüz. Büyüklerimizin ve başkalarının istediği ve beklediği gibi birisi olmaya çalışırız. Ama onuda beceremeyiz.  Bunları kabul edip inanan insan saf olan insan türüdür. Kötü bişey yapmadığına inandığı, diğerlerinin kötü olduğuna inandığı ve tanrının kendi yanında olduğuna inandığı için hayatta hiçbir beklediği olmaz. Ömrü hep beklemekle geçer. Bu dünyanın en acı çekenleri  ve kaybedenleri birinci türde olanlardır. Kendilerinden önceki yalanlara inanıp, hiç sesini çıkarmayıp iyi insan olmaya çalısanlardır. Farkında olmasalarda hep sömürülen hep kullanılan insanlardır. En başta ana babaları sömürüp kullanmıştır ve böylece bu durum onlar için olağan bir hal almaya başlamıştır. Alttan alta bu düzeni kabul edemedikleri için depresif, karamsar olup bişeylerin yanlış gittiğini de sezerler. Ben de bu türdendim.

Gelelim ikinciye. Tabi kurnaz  olan insanlar ana babaları gibi kurnazlığı daha kolay öğrenebilirler. Bu yalan dünyaya uyum sağlayabilenler bu türdekilerdir. Baskalarina inanmayan,  kendinden öncekilerin söylediklerine inanmayan, iyi insan olmak peşinde koşmayan,  kötü denilen şeyleri yapabilmeyi göze alan kişilerdir. İnanmadıkları halde kendilerinden öncekilerin yaptığı gibi iyi insan ol masalını sürdürür ama kendileri buna uymazlar. Uyar gibi gözükürler. Öylesine ustadırlar ki  yaptıkları herşeye bir kılıf bulur ve istediğini bu sayede yapmış olurlar. Bu türler için diğerlerini kullanma sömürme olağan bir durumdur. Bu insanlar genelde toplumu kendi peşinden sürükleyebilirler. Toplumun ikiyüzlülüğününe çok iyi adapte olmuşlardır ve bu ikiyüzlülüğü en iyi kullanan onlardır.

Üçüncü insanlar ise gerçek olanlardır. Onlar ne kendilerinden öncekilere inanır ne de sorgulamadığı birşeyi kabul eder. Ne başkasını kandırıp-sömürür ne de kendisi kandırılıp sömürülür. Dünyada güzel şeyler varsa bu insanlar sayesindedir. Bu insanlar sevdi mi gerçekten sever. Hayatlarının sorumluluğunu alırlar, yaptıkları şeyler için başkalarını suçlamaz ve yanlış giden şeyleri düzeltmeye çalışırlar. Gel gelelim bu insanlar toplumda pek kabul görmez. Çünkü toplum yalana-dolana o kadar alışmıştır ki bu insanlar gerçeği gösterdikleri için kabul etmesi zor olur.