İnsana, dinletilerinin kazandırdığı güç içindir...

Neler oluyor veya bana ne oluyor (?) demek; bu soruyu kendine sormak ve bilmek istediğini, o an için bulamamak, berbat bir şey. Bir insan nasıl olur da kendisini ilgilendiren soruların cevabını bulamaz(?), işte bu iyi bir soru.Bu güne kadar, cevapsız sorularım pek olmamıştı ve bunları kendime söylediğim de saat gecenin 12'sini geçmiş bir vakit ve uzun zamandır bu saatler de dışarda olmazdım. Kendime bu gece eski özgürlüğünü verdim. Yine uzun süredir yapmadığım şeyi yaparak, kendime iki bardak içki alma iznini de verdim, sadece
tadına varabilecek kadar. Aklımın üzerin de, eskiden beri var olan baskıları kaldırmanın, benim için en kestirme ve en keyifli yolu. Uzun zaman en büyük yardımcım;(Güneş gittikten ve işlerim bittiğin de) yemek sonrası
içkilerim oldu.

Sonra, kendiliğinden, hiç bir zorlamaya gerek kalmadan her gün ki birlikte oluşlarımızı; karşılıklı olarak, birbirimizi üzmeden-kırmadan ve ara-sıra görüşeceğimize söz vererek sonlandırdık her gün ki görüşmelerimizi.
Biz ara-sıra görüşsek de, bir birimizi sevdiğimizin farkındayız.
İkimizin bir birimize karşılıklı katkılarını bize verebilen bir tek şey daha var, ikimizin ortak sevdalısı olan, onsuz yapamadığımız bir aşk bu; adı ise Müzik.

İşte bu gün tekrar bir aradayız ve bir birimizi dinliyoruz, kimselere duyurmadan; neler olduğunu anlayabilmek için kendimize yardımcı olma çabası içindeyiz, etrafımız da bulunanlarla degil bir birimizle ilgileniyoruz, tatlı bir konuşma bu aramızdaki ve güzel.

Bütün bunları kendimle konuştuğum an da, o sesi, "benim müziğimin" sesini duymaya başladım.35 yıl öncesin den beri var olan, o günler de yazılmış ve o günlere ait olduğu halde; daha dün kurgulanmış
kadar "yeni" olan bir Müzik ve beni mutlu eden güzelim sesleri. O da bizimle birlikteydi şimdi, daha daha da hoş olmaya başladı bu gece, kendine yaraşır hale döndü.
Benliğimin, kendinin farkındalığını ve farklılığını açığa çıkaran o müzik; onu duyduğum da gecenin bilinmezliği ve yaşamın sonsuzluğu, sanki bir ışık altındaymış ta, ben göremiyormuşum sanısını yaşatıyor bana.

Ve o müzik ; gidenleri mi, dönmeyenleri mi ve sevdalarımı (ki hepsi yarım kaldı), ağabeylik yapan arkadaşları mı, dost kalabilen arkadaşları mı, "..benin ereklerim, benden önemledir!" diyebilen, yitirdiğim ve bir daha olamayacak, benim dediğim insanları mı gözlerimin önüne getiriyor. Özgürlüğün göreceliğini yıkmak isteyen o müzik; özgürlüğün o sentetik göreceliğinin, doğal, kendiliğinden yaşanmasının gerekliliğini var gücüyle haykıran, kısılmak istenilen sesi ile, "bizim" müziğimiz.

Ne yaparsam, neredeolursam, nereye bakarsam fark etmiyor; eğer kaybetmeyebaşlamışsam birşeyleri mi; Gitar'larından ve Dudaklarından cıkan o sesler ve anlamlar, hep şunu söylüyor, aklıma
duyuruyor; "... Hey; biz ve sen, kambur değiliz (!) ve bizler gibi sırtın da kamburu olmayan çok var; ama, bu kamburların köyün de, bu kamburlara göre, sakat ve hastalıklı olanlar bizleriz..!"

Var olmuş bulunan birçok "harika" olgu ve biçimden sözedilir; aklımın ve ruhumun "kendimin"farkındalığını sağlayan bir sesleniş olan "O Müzik" ve seslerinin ürettiği tüm edimsel anlamlar;
"Müziğin Harikası" niteliğini taşır benim için.

O harikaları yaratmış yaratmış olan "Pink Floyd" içindir bu, sevginin ve özgürlüğün seslenişi...
Dinleyin ve anlamaya çabalayın, yapabilirsiniz...

Yüreğimde ki ve aklımda ki bir çığlık,

söylediğim ve unutmadığım yeminlerin

adı

şimdi olmayanların haykırışı;

"biz varız" deyişi

her olanın ardından

varlığını sürdüren insanların

ve gidenlerin ruhlarının

sonsuz seslenişlerinin bu gün ki

taşıyıcılarıdır

onlar

özgürlüğün yarın ki halidir

(yazım tarihi:22-11-2007)
Onlar için, benim deyişim dir bu yazdıklarım

Blog Yazılış Tarihi:26-11-2007